Kto wymyślił Marka Lasotę? Zaremba o kulisach wyborów na prezydenta Krakowa

Ta niezwykła decyzja dojrzewała od miesięcy. Marek Lasota to postać popularna w Krakowie. Był radnym PO (drugą kadencję), ale także jednym z najbliższych współpracowników Janusza Kurtyki, który namaścił go na szefa krakowskiego IPN. To naukowiec z dorobkiem, weteran krakowskiego NZS. Jego związki z Platformą bez wątpienia chroniły krakowski oddział IPN przed ewentualnymi atakami ze strony władz.

Kiedy Jarosław Gowin odmówił startu na prezydenta, PiS nie miał w grodzie Kraka silnego kandydata. Mówiło się o radnym Józefie Pilchu albo senatorze Stanisławie Cichoniu, ale było jasne, że to ludzie nieznani. Tymczasem rządzący trzecią kadencję Jacek Majchrowski jawi się jako kandydat nie do pokonania. Choć krąży o nim dowcip: „Dlaczego prezydent Majchrowski wstaje o 5 rano? Żeby dłużej nic nie robić”.

Kandydaturę Lasoty wymyślił Ryszard Terlecki, historyk i poseł PiS, który w roku 2006 sam kandydował na prezydenta Krakowa. Był on przed Lasotą szefem krakowskiego oddziału IPN. Już miesiące temu uzyskał zgodę samego bohatera wydarzeń, ale sprawa ugrzęzła. Do tego stopnia, że w pewnym momencie wydawała się nieaktualna. Przyśpieszenia nabrała dopiero ostatnio, kiedy Lasota wyjeżdżał na urlop na Kretę.

W przekonywaniu Lasoty aby przyjął propozycję PiS, dużą rolę odegrał Jan Rokita, który zna Lasotę jeszcze ze wspólnej działalności w NZS.

Była pewna obawa, jak na ten pomysł zareaguje Jarosław Kaczyński. W latach 1991-1993 Lasota był posłem PC i porzucił tę partię tuż przed wyborami. Ale Kaczyński uznał Lasotę za świetny personalny pomysł.

Szanse Lasoty rosną także dlatego, że w Krakowie silnego kandydata nie ma PO. Marta Patena, która zgłosiła się sama, jest mało znana i raczej niecharyzmatyczna. Możliwe, że profesorski Lasota przy odpowiednio poprowadzonej kampanii pozyska szerszy krąg wyborców. Choć Majchrowski, także profesor, będzie naturalnie trudnym zawodnikiem.

Trudno też oprzeć się wrażeniu, że przejście Lasoty na stronę PiS to kolejny przejaw porządkowania sceny politycznej. Ostatni ludzie o konserwatywnych poglądach wybierają prawicę ponad coraz bardziej lewicową Platformę.

Piotr Zaremba