Stając twarzą w twarz ze zwierzęciem z założenia widzimy się w tej lepszej pozycji. Wszelkie zachowania w ludzkim wydaniu uważamy za znacznie bardziej złożone, a co za tym idzie przewyższające istoty mniejsze, zwierzęta. Uważamy, iż jesteśmy ważniejsi, mocniejsi, bardziej społeczni i znacznie bardziej dojrzali emocjonalnie, zapominając, że w każdym z nas drzemie prymitywna sfera osobowości, budząca się w skrajnych sytuacjach, dokładnie takich, z jakimi zmagają się zwierzęta. Tym samym to kluczowe, życiowe momenty definiują nasze człowieczeństwo, bądź jego brak.
Inteligencja, spryt, niezwykła presja i pasja do bycia najlepszym, oto cechy bycia liderem, przywódcą. Nieustanne dążenie do władzy i podporządkowanie sobie ludu, choćby najmniejszej grupy, to takie oczywiste w ludzkim wydaniu. Podobnie dzieje się w świecie zwierząt, w którym bycie przywódcą stada i związana z tym nieodłączna walka, to codzienność. Obie strony w podobny sposób starają się uzyskać władzę i zaufanie podwładnych, by utrzymać ten stan jak najdłużej. Doskonałym porównaniem w dążeniu do władzy człowieka i zwierzęcia będzie społeczeństwo szympansów.
Szympansy i ludzi łączy wiele. Co więcej, odzwierciedlają naszą ciemną stronę, ponieważ wykazujemy się podobna gwałtownością. Przewagą szympansów jest fakt, że w przeciwieństwie do ludzi szybciej się godzą
- mówi Anna Jakucińska, kierownik sekcji małp warszawskiego ZOO.
Bezprawie i chęć zysku to kolejne wspólne cechy. Człowiek wbrew przyjętym normom nadużywa władzy i siły, podbijając czyjeś terytoria, przejmując tereny łowieckie a nawet partnerki. Nic, co ludzkie nie jest nam obce. A to, co ludzkie jest także bliskie braciom mniejszym. Zwierzęta czynią podobnie. Pawiany porywają partnerki osobnikom innego stada, delfiny dokonują rozbojów na pobratymcach, a nawet gwałtów. Morderstwa potomków pokonanego przywódcy stada, nagminne w lwim świecie, to nic innego jak zgładzenie potencjalnych protegowanych do ludzkich tronów.
Język, to kolejny element wspólny. Ludzki, to twór w pełni komunikatywny, z zasadami gramatycznymi, pisany i dokładny. Jednak zwierzęta też swój język mają. Choć nie litery stanowią o jego istnieniu, doskonale się porozumiewają za pomocą zapachów, czy mowy ciała. Natomiast nawoływania delfinów przypominają ludzką komunikację werbalną. Co więcej, naukowcy nie tylko wyodrębnili poszczególne dźwięki tłumacząc je, odkryli także, iż ssaki te posługują się imionami przywołując współtowarzyszy.
Z psychologicznego punktu widzenia zwierzęta i ludzi łączą zjawiska wyjątkowe. Samoświadomość, czyli poczucie własnego istnienia, czego dowodem jest test lustra przeprowadzany na grupie różnych zwierząt, z których małpy, delfiny, orki i słonie, rozpoznały swoje odbicie. To dowodzi, iż również one zdają sobie sprawę z doświadczanych aktualnie doznań, emocji, potrzeb.
Kolejna na liście jest empatia, czyli umiejętność wczuwania się w sytuacje drugiego osobnika, przeżywania wraz z nim dobrych i złych chwil, najsilniejszy hamulec zachowań agresywnych.
Ale istnieje sfera życia, która wyraźnie różni człowieka i zwierzę. To odpowiedzialność. Człowiek jest odpowiedzialny za „kogoś” lub za „coś” na swoich, ludzkich warunkach. Dokonuje wyborów, kierując się głównie własnym dobrem. A konsekwencje najczęściej ponosi słabszy, mniejszy, w tym również zwierzę. George Bernard Shaw napisał, że „istoty ludzkie to jedyny gatunek zwierząt, których szczerze się obawia”.
Czy czasami nie miał racji?
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/polityka/188379-istnieje-sfera-zycia-ktora-wyraznie-odroznia-czlowieka-od-zwierzecia-to-odpowiedzialnosc
