Teatrzyk „Przegniły Batonik” przedstawia sztukę „Kradzież tysiąclecia”. "Ja naciskom nie ulegam. I jak taki będzie mus, wszystko wezmę wam i szlus!"

Teatrzyk „Przegniły Batonik” przedstawia sztukę „Kradzież tysiąclecia”

Występują:

Donald Tusk – premier
Mateusz Szczurek – obecny minister finansów
Jan Vincent-Rostowski – były minister finansów
Osiołek Porfirion (gościnnie)

Scena przedstawia obszerny podwórzec przed Ministerstwem Finansów w Warszawie przy Świętokrzyskiej. W tle piosenka „Money” z „The Dark Side Of The Moon” Pink Floyd.

Tusk (zacierając ręce): Niech wściekają się, złorzeczą, włos rwą z głowy i niech beczą.
Nic to nie da im, albowiem z satysfakcją dziś im powiem:
Wasza kasa jest już w ZUS-ie, lepiej siedźcie więc jak trusie.
Nie chcę grozić, lecz ostrzegam: ja naciskom nie ulegam.
I jak taki będzie mus, wszystko wezmę wam i szlus!

Mateusz Szczurek (nieśmiało): Taki problem, nic wielkiego, w sumie żal zawracać głowę...
Ale ZUS się wciąż nie spina i finanse wciąż niezdrowe.

Wchodzi Rostowski, w meloniku, z parasolem, w stroju „londyńskim”.

Rostowski (do Szczurka): Ech, mój młody przyjacielu, bez paniki, tylko spokój.
Najpierw własną kasę schowaj, tak by mieć ją wciąż na oku.
Jakieś konto gdzieś w Szwajcarii, fundusz jakiś gdzieś w Londynie,
A bądź pewny, że z tej sumki nigdy grosik nie zaginie.
No a tutaj... Trzeba golić te barany aż do skóry,
Żeby nam się nasz stateczek nie wywalił dnem do góry.

Szczurek: Ale skoro wciąż brakuje, cóż mam czynić?

Rostowski: Trudna rada.
Opodatkuj, co tam tylko się na haracz względnie nada.
Stare spodnie, nowe majtki, wydalanie, oddychanie,
Rower, łyżwy, a do tego w miejskich korkach długie stanie.

Tusk (w stronę widowni): Kiedyś wszak obiecywałem, że obniżę wam podatki.
Mogę tylko wam powiedzieć: sorry, wzrosły mi wydatki.

Osiołek Porfirion: No i kicha, drodzy moi. Wińcie tylko siebie sami.
Jak pościelesz, tak się wyśpisz. Sorry, wasz rząd jest do bani.

Kurtyna zapada, bileterki chodzą po widowni, zbierając podatek od obejrzanego przedstawienia.