Bełkot w Trójce. Znowu rozmowa z Katarzyną Bratkowską, zdaniem której świat bez równości nigdy nie będzie szczęśliwy, a komunizm tę równość zapewniał...

W publicznym radiu, programie III w samo południe, w niedzielę dała głos Katarzyna Bratkowska. Piewca byłego systemu, która nie robi sobie nic ani ze stanowionego w III RP prawa (kodeksowo karane chwalenie systemów totalitarnych), ani z obyczajowości (skrobanki w Wigilię), jest dalej lansowana przez kolejne media tzw. głównego nurtu.

A mówiła rzeczy porażające. Komunizm nie był taki zły, lepiej jest na Kubie niż w USA, z tymi zbrodniami Lenina to przesada, a prof. Leszek Kołakowski, który w drugiej części swego żywota totalnie zanegował marksizm generalnie „wygadywał bzdury”. Im stawał się starszy, tym coraz większe, także nie jest dla niej żadnym punktem odniesienia, a już tym bardziej jego filozofia.

Dwie wypowiedzi Kubanek, które uciekły z „raju” Fidela Castro i opowiadały o nędzy, terrorze i masowej prostytucji tamtejszych kobiet, które po prostu nie maja co jeść, Bratkowska skwitowała jako grubo przesadzone. Jej zdaniem należało by się bardziej zastanowić nad tymi, którzy wyjeżdżają tam jako seks turyści niż nad samym problemem masowości tego zjawiska na Kubie. W ogóle jej zdaniem, to świat bez równości nigdy nie będzie szczęśliwy, a komunizm tę równość w przybliżeniu zapewniał.

Jednym słowem powtarza ckliwe kawałki o ogromie nędzy wokół i jedynym antidotum na nią, jaką jest „system powszechnej szczęśliwości”. Mówi tak, jak bolszewiccy agitatorzy w przeddzień wybuchu październikowej rewolty.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że ze sposobu wypowiedzi Bratkowskiej, która ciągle powtarza jak mantrę te same określenia (dominują frazy „gada bzdury”, „to nieprawda”, „przesada” itp.) i posługuje się językiem z bardzo ograniczonym zasobem słów wynika, że jest osobą niezbyt lotną, by nie powiedzieć mało inteligentną. Nie chce mi się polemizować z kimś, kto twierdzi, że w komunistycznej Polsce nie było terroru (nie wiem, czy pani Bratkowska ma pojęcie kim był Bolesław Bierut), a w ostatniej fazie PRL-u skala represji została grubo przesadzona przez przeciwników reżimu.

Dla mnie osoba, która bredzi o idealnej równości na świecie, nie kwalifikuje się do udziału w debacie publicznej. Bo jak mogą być równe dwie osoby, z których na przykład jedna jest mądra, a druga głupia. Nawet sądy powszechne w uzasadnieniach wyroków czasem jako okoliczność obciążającą podają wysoką inteligencję oskarżonego, gdyż w jako taką wyposażony miał stosunkowo większą świadomość popełnienia danego czynu niż, daleko nie szukając, np. taka pani Bratkowska.

Smutne w tym wszystkim jest to, że ludzie nie boją się posyłać swoje dzieci do szkoły, w której polskiego uczy tego typu idywiduum z bardzo ograniczonym słownictwem. A redaktorzy mediów publicznych zapraszają ją do kolejnych audycji, jakby było mało ciekawych ludzi do rozmowy, nawet z odmiennymi poglądami od moich. Dyskutując z Bratkowską sami ustawiają się na jej poziomie, ale widać, jak tak teraz należy rozumieć misję mediów publicznych, w których oczywiście tacy ludzie jak redaktor Jacek Karnowski, stali się persona non grata.

Odstąpię zastosowania kodeksu karnego w stosunku do Katarzyny Bratkowskiej ( art. 256, par 1. „Kto publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa) w zamian za równoprawne traktowanie różnych światopoglądów na antenie mediów publicznych. Oczekuję teraz wywiadu z jakimś żyjącym narodowym-socjalistą, który opowie o przesadzonych zbrodniach reżimu NSDAP, o tym jak to wspaniale Hitler budował autostrady, by zakończyć wywód stwierdzeniem, że tak naprawdę narodowego-socjalizmu w pełni nigdzie nie udało się wprowadzić, gdyż na przeszkodzie stanęła przegrana wojna. Ten sam poziom wypowiedzi, co u nominowanej do tytułu Polka 2006 „Wysokich Obcasów” Katarzyny Bratkowskiej.