Z listów do przyjaciół. I znajomych. Nadymanie z rozwagą

Zasmuciłeś mnie całkiem nieświątecznie, Kolego z dawnych czasów, kiedy żartobliwe zapytanie – po kilku latach cierpliwości – o jakież to dni wesołości chodzi w Twoich esemesowo-standardowo-postępowych rozsyłkach pt. „Wesołych świąt”, czy może o „Boże Narodzenie”?, wywołało w konsekwencji chmurność i grzmoty.

To znaczy… to znaczy, iż chyba wcale tak wesoło nie jest. W dobrym bycie nie jest.

Kiedy człek zbyt mocno towarzysko napięty, to wszystko może wywołać wilka z lasu, czy – może to bardziej precyzyjnie – demonka z próżności. Próżności nadymanej w ludziach tzw. kultury jakże długo i skutecznie przez „wadzę”, czy innych chlebodawców, aby mieć swoich gwiazdorów na zawołanie, bądź do odcięcia się, gdy przyjdzie stosowna potrzeba. Np. w sprawie tragedii smoleńskiej.

Ponieważ wiesz dobrze, o co tu chodzi, zatem mogę jedynie ze smutkiem skonstatować sparafrazowanym cytatem z „Wesela”: Mogłeś mieć złoty róg…

I nic tu nie zmienią zapiski w kronikach aktorskich osiągnięć i nie pomoże okładanie pytającego grzmiącym cytatem: >>Nie każdy, kto mówi Mi „Panie, Panie”, wejdzie do królestwa niebieskiego<< (Mt 7,21).  Nie pomoże owe – słuszne skądinąd - napomnienie, ponieważ tuż, tuż, jakby na zamówienie, znajdziemy drugie:  >>…kto się Mnie zaprze przed ludźmi…<< (Mt 10.32)  A nie tylko o to najważniejsze zaparcie chodzi; chociaż inne bywają przeważnie konsekwencją pierwszego.

Ze względu na ongisiejszą miłą znajomość mogę jedynie doradzić alternatywny sposób na wyjście ze stanów emocjonalnego pobudzania i środowiskowego spętania bieżącymi tryndami.

Na początek niech to będzie autorefleksja, sprowokowana taką fraszką:

 

Nadymaj się z rozwagą,

aby cię wielkość nie uniosła

i nie zmieniła

w końcu

w osła.

 

Czego Ci - pamiętając dawne dni spokojniejszego słońca – życzę w A.D. 2014.

A później zobaczy się co dalej...