Mi się z reguły ani ilość przymiotników, ani czasowników, ani rzeczowników nie wyczerpuje

– przechwalał się z minoderią w Sejmie Donald Tusk 24 maja 2012 roku. Nie jest to prawdą. Jeśli przyjmiemy za Wittgensteinem, że granice naszego języka oznaczają granice naszego świata, to świat polskiego premiera jest niezwykle ubogi.

Co więcej, wypowiedzi Tuska sprawiają nierzadko wrażenie zapętlenia się jego umysłu w formach własnego języka. „Gdy sam siebie oglądam, słucham, czy czytam, to mi ciarki po grzbiecie przebiegają” – wyznał Tusk po otrzymaniu Wiktora w 2011 roku. Językowy bełkot polskiego premiera, którym on sam jest przerażony, służy po pierwsze, zniewoleniu umysłów; po drugie, wytresowaniu pożądanych reakcji. Funkcją języka nie jest tu wyrażanie myśli, lecz opresja obywateli. Wittgenstein apelował, aby pamiętać, że słowa mają takie znaczenie, jakie im nadano. Otóż „mistrzem świata w mieszaniu znaczenia pojęć” jest Donald Tusk, a nie opozycja, którą o to oskarża (7.03.2013 r.). Sprawiedliwość wymaga oporu wobec sytuacji, w której jeden język, poprzez akceptację à priori, staje się metajęzykiem. Nie możemy zapominać, że nasza krzywda – w idiomie strony panującej – jest niewyrażalna. Zdegenerowaną deskrypcję rzeczywistości spreparowaną przez Tuska powinniśmy więc wyrzucić na śmietnik. Wypada natomiast zgodzić się z polskim premierem, kiedy mówił: „jestem prostym magistrem i potrzebuję skupienia, żeby wygłosić kilka zdań” (4.08.2010 r.). Być może właśnie dlatego musi on sztukować swoje filipiki groteskową gestykulacją. „Podręczny Słownik Donalda Tuska” zawiera wyrazy i wyrażenia używane najczęściej, charakterystyczne bon moty oraz neologizmy.

Agresja polityczna – zachowanie opozycji.

Awantura polityczna – wyrażanie poglądów przez opozycję oraz inne grupy obywateli niezwiązane z PO; także działania wyżej wymienionych. Inaczej: bójka, kłótnia, konflikt.

Bezpieczeństwo – coś, co Tusk zapewnia Polakom w każdym obszarze państwa.

Budowa – ulubiona metafora Tuska; Polska pod rządami PO; hasło z kampanii 2011 r.: „Polska w budowie”.

Centrum – „i jego emanacja, jakim była i jest PO, pozostaje absolutnie bezcennym zjawiskiem w polskiej polityce” (5.06.2013 r.). Antonim: ekstremizm/radykalizm PiS.

„Chłopie, ...” – sposób zwracania się do polityków płci męskiej.

Chora wyobraźnia – ma ją przywódca największej partii opozycyjnej (3.08.2013 r.).

„Ciepła woda w kranie” – istota polityki PO. Patrz: codzienne marzenia.

Codzienne marzenia – komponenty wizji Tuska (12.10.2012 r.). Antonim: romantyczne wizje.

Cud (gospodarczy) – na jego realizację Polska zasługiwała w 2007 r.

Cyniczny polityk – oprócz Tuska, który jest doświadczony, ostrożny i obliczalny, każdy polityk. Inaczej: zajadły, zaciekły, zacietrzewiony.

Czyste sumienie – coś, z czym mówi Tusk; kiedy są problemy, wtedy nikt, a zwłaszcza opozycja, go nie ma.

Dinozaury – PiS wyginie jak one (19.03.2010 r.).

Dokopać rządowi – cel opozycji. Inaczej: przywalić rządowi.

Doktryna – patrz: ideologia.

Dopychać kolanem – coś, co się wg Tuska robi z ustawami, np. o OFE .

Dzielenie Polaków – główne zajęcie PiS.

Energia – ulubiony rzeczownik Tuska; gwarantem jej wyzwolenia jest PO oraz sam premier: „mnie energii dla Polski nie zabraknie” (29.06.2013 r.). Jego rząd wytwarza atmosferę pozytywnej energii.

Europejczyk – Polak głosujący na PO. Marzeniem Tuska jest, by wszyscy Polacy mówili o sobie: „My Europa” (19.03.2011 r.).

Fajny gość – polski premier; tak Tusk chciałby zostać zapamiętany przez następne pokolenia (oświadczenie u red. Lisa). Antonim: mąż stanu.

Fala nowoczesności – patrz: skok cywilizacyjny.

Faszysta – członek ONR, członek PiS, kibic, patriota. Patronem faszystów jest prezes PiS, który „przytula młodzieńców z ogolonymi głowami” (3.09.2013 r.).

Fobie – poglądy prawicowej opozycji. Inaczej: histerie, lęki, kompleksy, chorobliwe obsesje, negatywne/złe emocje, resentymenty.

Gra polityczna – wszelkie działania podejmowane przez opozycję. Inaczej: gierka, rozgrywka  zagrywka.

Hamulcowy – Prezydent RP Lech Kaczyński.

Haracz – abonament radiowo-telewizyjny.

Hucpa polityczna – referendum.

Hyde-Park – wydarzenia pod krzyżem na Krakowskim Przedmieściu w 2010 r.

Ideologia – poglądy; coś, od czego Tusk odżegnuje się jak diabeł od święconej wody i czym nie chce epatować. Sztormów ideologicznych się boi, frontów ideologicznych unika. Synonim: doktryna.

„Jako nauczyciel z wykształcenia, z zawodu” – tak przedstawia się Tusk w debatach o szkolnictwie.

Kabaret – Parlamentarny Zespół ds. Zbadania Przyczyn Katastrofy TU-154M z 10 kwietnia 2010 r. (23.09.2013 r.).

Kapitan statku – ktoś, do kogo lubi porównywać się Tusk. Jego rząd przeprowadzi Polskę przez wzburzone morze (19.02.2009 r.); on sam będzie trwał na mostku kapitańskim (19.08.2011 r.); „raz trzeba płynąć w prawo, raz w lewo, raz zawinąć do portu, byleby nie potopić ludzi” (6.02.2012 r.).

Kibol – kibic-patriota, zasługuje na „potępienie, karę, a kiedy trzeba – pałkę czy więzienie” (23.09.2013 r.).

Kieszeń podatnika – wzdraga się do niej sięgać Tusk i nie chce po niej uderzać; w użyciu premiera oznacza często po prostu budżet państwa. Patrz: korupcja polityczna.

Korupcja polityczna – finansowanie partii z kieszeni podatnika (czyt. budżetu państwa).

Krzyki – coś, co opozycja robi w Sejmie.

Kuglować – ulubimy czasownik Tuska; coś, czego premier nigdy nie robi.

Kwękolenie – zasada funkcjonowania opozycji w polityce. Inaczej: mękolenie, kwękanie.

Lobby – np. Kościół katolicki, związki zawodowe, górnicy.

Łomotać się po głowie – debatować w Sejmie.

Maskarada – konstruktywne wotum nieufności (7.03.2013 r.). Inaczej: partyjna impreza, obrzydzanie demokracji.

Mąż stanu – przywódca, który rzuca się w ogień dla jakiejś idei (6.02.2012 r.).

Mdłości – Tusk czuje, kiedy słucha o aborcji (27.09.2013 r.). Niedobrze mu się też robi, gdy musi odpowiadać na pytania dotyczące Smoleńska.

Miłość – jest najważniejsza w życiu, a nie władza (22.10.2007 r.); kreuje ją polityka PO (patrz: „polityka miłości”).

„Moher” – wyborca PiS, zwłaszcza starszy wiekiem słuchacz Radia Maryja. Antonim: MWzWM.

„Mówimy uczciwie” – sposób mówienia Tuska. Inaczej: „mówimy otwarcie”.

„Na miłość Boga!” – ulubiony okrzyk Tuska podczas jego sejmowych peror, chociaż jak wyznał w 2005 r. żarliwym katolikiem nigdy nie był.

Niebezpieczeństwo – „nazywa się PiS” (11.05.2012 r.), prezes tej partii wozi ze sobą podręczną gilotynę (30.08.2013 r.).

Nienawiść – filozofia rządzenia PiS (8.10.2009 r.). Antonim: „polityka miłości”.

Nieszczęście – dla Polski, gdyby PiS dostał się do władzy, bo od „zanurzania w nieszczęściu” prezes PiS jest mistrzem (3.09.2013 r.).

„Nikt nie jest nieomylny” – tradycyjne tłumaczenie Tuska, kiedy coś sp... . Inaczej: „nikt nie jest idealny”, „nikt nie jest bezbłędny”, „nie ma takiego mądrego”, „nie tacy bohaterowie jak ja polegali”.

Normalność –  idée fixe Tuska. Jego rządy miały otworzyć epokę normalności: „Polacy chcą normalnego rządu w normalnym kraju, gdzie ludzie wiodą normalny żywot” (exposé 2007).

Odpowiedzialność (pełna) – coś, przed czym Tusk nigdy nie ucieka, np. „nie boję się odpowiedzialności politycznej i biorę ją w 100 % na siebie za to, co się dzieje w kraju, bo oczywiście taka jest rola premiera w polskim rządzie” (30.08.2012 r.).

Odważne decyzje – wszystkie, które podejmuje Tusk.

Optymizm – natchnienie nim ludzi jest od 6 lat priorytetem rządu Tuska (3.09.2013 r.);  odpowiedzialny optymizm reprezentuje PO.

„Orlik” – projekt o charakterze cywilizacyjnym przywracający wychowanie … na podwórku (20.11.2008 r.).

Państwo – Tusk, jego rząd i PO.

Parcie – nie ma go Tusk, żeby być premierem (3.09.2013 r.), ale Polski bez walki nie odda (5.06.2013 r.).

Patrzeć głęboko w oczy – coś, co Tusk robi swoim konkurentom politycznym, żeby zdiagnozować ich poglądy.

Pesymizm (skrajnie czarny) – skłonność PiS; fali pesymizmu Polska powinna obawiać się najbardziej (3.08.2013 r.). Inaczej: czarnowidztwo, czarne scenariusze, fatalizm, obstawianie katastrofy.

Pętak – przewodniczący NSZZ „Solidarność” Piotr Duda.

Piłka nożna – dyscyplina, której znajomość należy do elementarnych kompetencji premiera polskiego rządu: „że na piłce się znam, to udowodniłem” (6.06.2013 r.). Patrz: źródło dumy narodowej.

„Pisior” – członek partii PiS, osoba podejrzewana o sprzyjanie tej partii lub mająca inne poglądy niż Tusk.

Pokój – coś, co gwarantuje rząd PO. Inaczej: pokojowe współżycie. Patrz: wojna.

Politolog (bezrobotny) – symbol nieudacznika. Antonim: spawacz, ślusarz.

Polityczny – ulubiona inwektywa Tuska. Patrz: upolitycznianie.

Polityk – znienawidzony przez Tuska zawód. Antonim: ślusarz.

Polityka – wszystko, co najgorsze, dlatego „Nie róbmy polityki” (2010 r.).

Polityka gospodarcza – prosta jest jak drut (30.01.2010 r.).

„Polityka miłości” – polityka PO.

Polska –  „piękne miejsce, żeby przyjechać, napić się piwa” (3.05.2012 r.).

Polskość – nienormalność, projekcja naszych zbiorowych kompleksów (Polak rozłamany, „Znak” 1987, nr 11-12).

Prowokacja polityczna – działanie opozycji wobec Tuska.

Racja stanu – o tym, co nią jest decyduje Tusk (10.11.2011 r.).

Racjonalność – cecha Tuska.

Radykalizm –  właściwość PiS. Patrz: centrum.

Reformatorzy obsesyjni – osoby pragnące sanacji RP; inaczej: eksperymentatorzy, ideologowie, doktrynerzy, radykałowie, wizjonerzy, wariaci. Antonim: rząd małych kroków („Będę robił wszystko, aby ochronić Polskę przed wielkimi projektami” – 12.02.2008 r.).

Robota – słowo używane przez Tuska zamiast słowa „praca”. Premier bierze się do roboty, chce też zapewnić robotę ludziom, którzy jej nie mają. Hasło z Rady Krajowej PO 2012 – „By robota szła do przodu”. Często w sformułowaniu: kawał dobrej roboty.

Romantyczne wizje –  marzenia o wielkich zwycięstwach, grożą rewolucjami i powstaniami; nie mają ich, oprócz Tuska, tzw. zwykli ludzie, a zwłaszcza: robotnik, sprzedawca, student, kucharka i nauczyciel (12.10.2012 r.) Antonim: codzienne marzenia.

Rozpalony – stan, w którym bywał w życiu Tusk (29.05.2013 r.).

Rozum/Serce – ulubiona antyteza Tuska, np. ws. emerytur kobiet (8.03.2012 r.) i uboju rytualnego (21.06.2013 r.); wariant „jestem za, a nawet przeciw”.

Sekta polityczna – osoby domagające się rzetelnego śledztwa ws. katastrofy w Smoleńsku.

Skok cywilizacyjny – coś, co może zapewnić Polakom tylko PO. Inaczej: fala nowoczesności.

Solidarność pokoleń – poczucie odpowiedzialności za ludzi, którzy żyją tu i teraz, a nie w dalekiej przyszłości (4.08.2010 r.).

Spawacz - preferowany przez Tuska fach (15.10.2012 r.). Antonim: bezrobotny politolog.

Spektakle polityczne – wnioski opozycji o wota nieufności wobec ministrów rządu PO.

Sp...yć – zapamiętanie, co kto sp...ł jest przejawem postawy obywatelskiej (18.05.2010 r.). Patrz: nikt „nie jest nieomylny”.

Stabilizacja – istota misji Tuska. Antonim: wywracanie demokracji do góry nogami przez PiS (7.03.2013 r.)

Szajba pozytywna –  rodzaj obsesji wymagany przez Tuska u ministrów w 2012 r.

Ślusarz – patrz: spawacz, ale „więcej wart na rynku” nie tylko od politologa, lecz i polityka (2.09.2013 r.)

Święta krowa – ksiądz korzystający z Funduszu Kościelnego.

Teatr polityczny – praca opozycji w Sejmie.

Tolerancja maksymalna – wobec odmienności nie tylko (?) seksualnej (15.06.2013 r.); Tusk chce do niej wychować wszystkich Polaków już od przedszkola.

Tupanie nogami – polityka zagraniczna PiS (12.02.2008 r.). Inaczej: gra o godnościowe stawki (19.03.2011 r.)

Twardy – ulubiony przymiotnik Tuska.

Upolitycznianie – zajmowanie przez opozycję stanowiska w sprawach ważnych dla obywateli i państwa.

Urodzić się – Tusk wolałby tego nie zrobić, niż na grobach zmarłych budować swoją karierę polityczną (13.04.2012 r.). Patrz: fotografia na okładce „wSieci”nr 43 (47) 2013.

Wkurza – coś, co Tusk robi opozycji w Sejmie (12.10.2012 r.) i obywatelom w kraju (23.04.2013 r.).

Wojna – 1. polsko - polska została wypowiedziana przez PIS rządowi, może być zimna i gorąca: „nie ma nic bardziej haniebnego niż wywoływanie takiej zimnej wojny domowej, z marzeniem o gorącej wojnie domowej” (13.04.2012 r.). 2. z Rosją i Niemcami chce toczyć PiS. 3. konsekwencja upominania się o interesy obywateli, np. przez związki zawodowe (29.06. 2013 r.).

Wrażliwość – jest „wpisana jakby w zakres obowiązków” premiera (6.06.2013 r.); dbałość o to, „żeby nikogo nie zranić ponad potrzebę” (13.01.2011 r.).

Wyprawa – oficjalna wizyta polskiej delegacji z Prezydentem RP Lechem Kaczyńskim na czele do Katynia 10 kwietnia 2010 roku (27.09.2012 r.).

Wyzłośliwiać się – krytykować rząd Tuska.

Zachodnia cywilizacja – gwarancję pozostania Polski w jej orbicie daje rząd PO.

Zaufanie – motto I kadencji (exposé 2007); przekonanie, że obywatele wybaczą błędy rządowi PO, bo błędy są od tego, żeby je wybaczać (27.10.2013 r.); coś, czym bezwarunkowo Tusk obdarza Rosję, Niemcy i Brukselę.

Zdrada narodowa – Uchwała Sejmu RP w sprawie zobligowania przedstawicieli władz Federacji Rosyjskiej do oddania Polsce dowodów katastrofy z dnia 10 kwietnia 2010 roku, pozostających na  terenie Federacji Rosyjskiej, a będących własnością Rzeczypospolitej Polskiej (19.01.2011 r.).

Zdrowy rozsądek – cecha Tuska. Antonim: szaleństwo prezesa PiS.

„Zielona wyspa” – Polska pod rządami Tuska od 2009 roku.

Zła wola – wola opozycji.

Zwykły – słowo-klucz tzw. III exposé: 17 listopada 2012 roku z okazji 5-lecia swoich rządów  Tusk ujawnił, że jest „zwykłym człowiekiem” (patrz: fajny gość i romantyczne wizje), który podjął się „zwykłej roboty” (patrz: robota), mówi „zwykłym językiem” i realizuje „zwykłe marzenia”( patrz: codzienne marzenia).

Źródło dumy narodowej – sportowe mistrzostwa Europy i świata (zwłaszcza w piłce nożnej), olimpiady (exposé 2007).

Żyrandol – najważniejszy, obok pałacu i weta, atrybut prezydentury.

Agnieszka Kanclerska, Wrocław

 

 

-------------------------------------------------------------------

-------------------------------------------------------------------

Warto kupić tę książkę!

"Anatomia władzy"

autorzy:Michał Karnowski, Eryk Mistewicz

Anatomia władzy to pierwsza książka wideo w Polsce. Książka do czytania i oglądania przez telefon komórkowy. Obok tekstu znajdują się małe kwadraciki. To fotokody. Potrafi je czytać każda komórka. Wystarczy najechać obiektywem komórki na fotokod i wyświetlą się na ekranie telefonu materiały filmowe.