1. Premier Tusk i ludzie z jego rządu (obecnego i tego poprzedniego), nie mają serca do polskiego przemysłu stoczniowego i to prawie od początku ich rządzenia w Polsce.

Przypomnijmy tylko, że w sierpniu 2009 roku tuż po wygraniu przez Platformę wyborów do Parlamentu Europejskiego, ówczesny minister skarbu Aleksander Grad, poinformował stoczniowców ze stoczni w Gdyni i w Szczecinie, że ostatecznie nie udało się wyłonić inwestora dla tych stoczni i w związku z tym zostaną one zlikwidowane.

Stało się to dokładnie w 29 rocznicę podpisania wywalczonych właśnie przez stoczniowców porozumień sierpniowych z 1980 roku, które jak się powszechnie uważa stanowią podwaliny obecnej wolnej i demokratycznej Polski.

Wcześniej przy nacisku Komisji Europejskiej zdecydowano się na tzw. specustawę, która pozwoliła na pozbycie się z obydwu stoczni 8 tysięcy pracowników (wprawdzie po wypłaceniu im odszkodowań), a następnie na podzielenie majątku i jego sprzedaż w trybie przetargowym.

2. Zresztą sprawa stoczni w Gdyni i Szczecinie wydawała się przesądzona już w momencie kiedy Komisja Europejska, zażądała zwrotu wcześniej udzielonej im pomocy publicznej, i nie było sprzeciwu rządu Tuska wobec tej decyzji, czego wyrazem mogłoby być jej zaskarżenie do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Donald Tusk mimo tego, że swoją karierę polityczną zawdzięcza w jakimś sensie stoczniowcom Wybrzeża Gdańskiego, wtedy kiedy pojawiły się kłopoty z przyjęciem przez KE programów restrukturyzacyjnych stoczni, w gronie swoich najbliższych współpracowników stwierdził „niech szlag trafi te stocznie”.

Później kiedy zaczął się już proces ich ostatecznej likwidacji w jednym z wywiadów radiowych pytany o sukcesy swojego rządu powiedział, że jednym z nich jest to, że nie dopłacamy już do stoczni.

3. Po terenach stoczni w Gdyni i Szczecinie hula już tylko wiatr (przepraszam na terenie stoczni w Szczecinie oddano niedawno do użytku wielkopowierzchniowy sklep sieci Biedronka), masowe redukcje zatrudnienia występują coraz częściej w przedsiębiorstwach pracujących na rzecz przemysłu stoczniowego (redukcje zatrudnienia tylko w Zakładach „Cegielskiego” w Poznaniu i Hucie Częstochowa dotyczyły kilku tysięcy pracowników), a okazuje się, że „tuskowa” sprawiedliwość, ma teraz dosięgnąć ostatniej z dużych stoczni-Stoczni Gdańskiej.

Stocznia Gdańska pozyskała inwestora strategicznego w 2006 roku (podczas rządów Jarosława Kaczyńskiego) i była to ukraińska spółka ISD, a obecnie spółka Shipypard Group, która ma 75% akcji, natomiast 25% akcji - Agencja Rozwoju Przemysłu (ARP).

Wyraźne pogorszenie sytuacji finansowej Stoczni Gdańskiej nastąpiło kilka miesięcy temu i wtedy ukraiński większościowy właściciel zaproponował podwyższenie kapitału akcyjnego stoczni o 85 mln zł (64 mln zł mieli wyłożyć Ukraińcy, 21 mln zł ARP) ale jak się teraz okazuje Agencja nie jest tym zainteresowana.

4. Co więcej jak ustalili dziennikarze portalu trójmiasto.pl (którym ARP przez pomyłkę wysłała komplet dokumentów związanych z obecną sytuacją Stoczni Gdańskiej), ARP zamówiła w jednej ze znanych agencji PR-owej schemat kampanii informacyjnej, która ma zdjąć z niej odpowiedzialność za ewentualną upadłość Stoczni Gdańskiej.

Według tego portalu w takich mediach jak Gazeta Wyborcza, Puls Biznesu czy TVN mają się ukazać artykuły i informacje, których myślą przewodnią ma być stwierdzenie, że nie można bez końca dosypywać pieniędzy ukraińskiemu właścicielowi.

Zresztą podobnego stwierdzenia użył już wczoraj sam premier Tusk, pytany na konferencji prasowej o przyszłość Stoczni Gdańskiej- odpowiedział „za jej przyszłość w pełni odpowiada prywatny właściciel”.

Okazuje się, że stwierdzenie Donalda Tuska z 2009 roku „niech szlag trafi stocznie” dotyczy nie tylko upadłych już stoczni w Gdyni i Szczecinie ale także kolebki „Solidarności”- Stoczni Gdańskiej.