Im więcej w nas wierności tym wartościom, o które walczyli i za które ginęli powstańcy warszawscy, tym Powstanie bardziej sensowne

Dyskutując o Powstaniu Warszawskim, o jego zasadności, nie powinniśmy zapominać, że sens Powstania - tego Warszawskiego i wszystkich innych - rozstrzyga się każdego dnia. Rozstrzygał się wczoraj, i będzie rozstrzygał się jutro.

Im bowiem Polska bliższa wielkości, im piękniejsza, bogatsza, wierniejsza swojemu dziejowemu przesłaniu, tym Powstanie wydaje się sensowniejsze.

Im więcej w nas wszystkich małości, zaprzaństwa, kompleksów - tym strata materialna i ludzka wydaje się większa. Sądzimy, że gdyby nie tamta ofiara, dziś byłoby radykalnie inaczej. Co oczywiście jest złudzeniem.

Każdego więc dnia decydujemy o sensowności zrywu z Sierpnia 1944 roku. Swoją pracą, swoim wysiłkiem, zaangażowaniem na rzecz wspólnoty narodowej. Swoją postawą. Albo służymy Polsce, albo stoimy obok, albo wspomagamy jej wrogów. 

Paradoks polega na tym, że każdy zapalony krytyk Powstania swoją aktywnością niszczy tę delikatną i kruchą tkankę wspólnoty polskiej, która daje nam nadzieję na lepszą przyszłość. Niszcząc i depcząc mity (te w dobrym sensie) jałowi Polskę, i służy pośrednio jej wrogom. Bo jest przecież złudzeniem, że "romantyków" zastąpią tu zimnokrwiści "realiści". Nie, "romantyków" zastąpią albo "tutejsi", albo "Europejczycy", i zbudują jeden wielki Lemingrad od Bugu do Warty i od Tatr do Mławy, bo już Ziemie Zachodnie i Północne pewnie odpuszczą. Oczywiście w imię "prawdy", którą cenią wyraźnie wyżej niż Polskę.

Z kolei im mniej w nas nadziei, im mniej nas łączy, tym skutki Powstania wydają się dramatyczniejsze i jego krytyka bardziej uzasadniona.

Psychologicznie zażarta krytyka Powstania jest oczywiście zrozumiała. To przejaw kryzysu polskości, swego rodzaju od niej ucieczka, w zgodzie z tuskowym hasłem "polskość to nienormalność", oznaczającym brzemię nie do udźwignięcia. Presja ośrodków zewnętrznych i wewnętrznych znowu rośnie, wielu nie wytrzymuje napięcia. Bo przecież nasza ojczyzna od 300 lat wymaga naszej woli. To warunek polskiego przetrwania. Nic tu nie pomoże pisanie książek, które wymyślają nasz los na nowo.

Tak więc: im więcej w nas wierności tym wartościom, o które walczyli i za które ginęli powstańcy warszawscy, tym Powstanie bardziej sensowne.

Wszystko zależy od nas.

Pamiętajmy też, że Powstanie miało i ma sens już wyłącznie za sprawą swojej skali. Naród, który taki zryw potępi, straci prawo do przyszłości. Będzie to bowiem oznaka zwątpienia w siebie w stopniu przez historię niewybaczalnym.

Elity niemieckie nie zwątpiły w Niemcy nawet po największej w dziejach ludzkości zbrodni, przeprowadzonej przez cały naród niemiecki. "Elity" polskie nie mogą poradzić sobie mentalnie z heroiczną batalią, która zakończyła się klęską, ale którą mimo to należy się chwalić. Bo przecież dowodzi wielkości polskiego ducha.

A z ducha bierze się wszystko. Zwłaszcza tu, między Rosją a Niemcami.

"Sieci": Potrzebne jest dziś nowe Powstanie Warszawskie. Bezkrwawe. By ocalić wolną Polskę, która chce być Polską