Nauki z rozwodu Putina. Okazuje się, że liczne dementi, za którymi stała cała powaga państwa rosyjskiego, nie były warte funta kłaków…

Rozwód Władimira Putina nie ma oczywiście żadnego bezpośredniego znaczenia politycznego. Trochę może ucierpi jego wizerunek w oczach rosyjskich kobiet, przez długie lata kształtowany przez przekaz podobny do utworu „Takiego jak Putin”, w którym prezydent FR pasowany był na antytezę „typowego rosyjskiego mężczyzny”, który nie tylko pije, ale i porzuca partnerki. Ale to w sumie mało istotne.

Ważniejsze jest coś innego. Otóż pogłoski, a nawet nie wyłącznie pogłoski, tylko publikacje na temat rozpadu małżeństwa Władimira Władimirowicza i jego kochanek pojawiały się od naprawdę wielu lat. I były dementowane bardzo konsekwentnie. Tak konsekwentnie, że te dementi wydawały się bardzo wiarygodne. Kiedy około dwóch lat temu państwo Putinowie wystąpili razem w telewizji w charakterze przykładnego małżeństwa, niektórzy analitycy rzucili się na ten program. Wskazywali, że małżonkowie nie patrzyli na siebie, doszukiwali się znaczeń w każdym drgnięciu oka czy palca każdego z nich. Wydawało się to wtedy szukaniem dziury w całym. W świetle tylu dementi…? W świetle absolutnego braku poważnych informacji…?

I oto nagle okazuje się, że te liczne dementi, za którymi stała cała powaga państwa rosyjskiego, nie były warte funta kłaków…

Rozwód Putina jest nieistotny. Ale wynika z niego jednak coś ważnego. Że naprawdę bywają sytuacje, w których wszelkie niezwykle konsekwentne zaprzeczenia, wszelkie dementi, konsekwentne podtrzymywanie tezy, że w ogóle nie ma o czym mówić, że tylko jacyś niepoważni ludzie forsują niepoważne tezy – okazują się całkowicie i świadomie skłamane. Okazują się nierzeczywistością. A ci, którzy uwierzyli w zaprzeczenia i dementi (no bo jakże? Przecież nie ma dowodów, a zaprzeczają tak poważnie i konsekwentnie…), czują się głupio.

Tak bywa. Nie tylko na Wschodzie. Ale zwłaszcza tam.