ZDRAJCA PILECKI; czy ja śnię!? Nie ucichły jeszcze „gejowskie” insynuacje na temat „Zośki” i „Rudego”...

Nie ucichły jeszcze „gejowskie” insynuacje na temat żołnierzy Szarych Szeregów „Zośki” i „Rudego”, a tu kolejny paszkwil uwiarygadniany profesorskim tytułem: ponoć bohater narodowy rotmistrz Witold Pilecki donosił na kolegów...

Nie wiem, jak zachowywałby się pan profesor tłuczony do nieprzytomności nogą od krzesła i kopany po jądrach. Nie wiem, do czego by się przyznał podczas „zabiegu” wyrywania paznokci. Nie mam pojęcia, kogo by wsypał po kilku dobach bez snu, siedząc na nodze odwróconego  taboretu. I ile nazwisk ludzi winnych i niewinnych przypomniał by sobie, dygocąc bez ubrania w mroźnym, zalanym wodą karcerze...

Nikt nie rodzi się bohaterem. Weryfikuje nas życie. Sam nie wiem, jakbym zachował się w takiej sytuacji. I aż się boję stawiać sobie to pytanie...

Ale jedno wiem na pewno – tych, którzy przetrzymali tortury i zachowali się godnie, tak jak „Inka” czy rotmistrz Pilecki – chronić należy od podłości i oszczerstw – zwłaszcza po śmierci. Śmierci zadanej naszym bohaterom z wyroku namiestników sowieckich w zniewolonej przez komunę Polsce.

I tylko dziwi mnie nadzwyczajne tolerancja dla żyjących na wysokich, polskich emeryturach ubeckich oprawców (np. Szechter w Szwecji, czy  Morel w Izraelu i wielu, wielu im podobnych zbrodniarzy – przez nikogo nie niepokojonych tu, w wolnej ponoć Polsce ), którym jakoś nikt nie wypomina zdrady polskiej racji stanu... Kogo wy reprezentujecie, panowie „historycy” z tytułami profesorskimi? To właśnie o takich jak wy napisałem kiedyś:

„Znałem ja ludzi prostych o sercach przepięknych,

I profesorów, którym nie podałbym ręki...”

Próbując manipulować skutkami zupełnie zapominacie o przyczynach, panowie „naukowcy”...

 

Lech Makowiecki

 

P.S. Przypominam wiersz z Naszego Dziennika – myślę, że jak najbardziej na temat:

UPIORY  I  LUDZIE

Pod cmentarnym murem

Na łączce zielonej

Biegały za piłką

Dzieci rozbawione

 

I tylko czasami

Dziwiły się z rana

Skąd ta ziemia świeża

I darń rozgrzebana

 

Pod cmentarnym murem

Nocami chmurnymi

Ludzie jak upiory

Doły ryli w ziemi

 

Z ciężarówek ślepych

Po dach ładowanych

Zrzucano jak worki

Ciała rozstrzelane

 

Pod cmentarnym murem

Drzewa wnet wyrosły

Dzieci w świat odeszły

W życie swe dorosłe

 

Wapno rozłożyło

Kości pogrzebanych

Ludziom jak upiory

Medale rozdano

 

Pod cmentarnym murem

Ale z drugiej strony

Stworzono Aleję

Wielce Zasłużonych

 

Czasem gra orkiestra

Przemową ktoś nudzi

To bliscy żegnają

Upiory – jak ludzi

 

Pod cmentarnym murem

Na tej samej ziemi

Leżą obok siebie

Krzywdzący... Skrzywdzeni...

 

Tu marmur grobowców

Tam krew w każdej grudzie

Wstaną na Sąd Boży

Upiory... I Ludzie...

 

I – z cyklu znalezione w sieci – ballada dedykowana Ince z płyty „Patriotyzm”...

To dla przypomnienia, jak mniej więcej wyglądało ubeckie „przesłuchanie”:

 

 

Przy okazji – uspokajam, że książka „Alfabet Seawolfa” jest znowu dostępna;

Wydawca zapewnia, że wyczerpany nakład już uzupełniono.

 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Polecamy w Sklepiku.pl:"Polska Wielka Księga Historii"
autor:Andrzej Nowak

Dlaczego ta księga nazywa się wielką? Czy dlatego, że jest opasła, że wypełnia ją wiele pięknych ilustracji? Nie, jeśli warto nazwać ją wielką, to dlatego przede wszystkim, że próbuje opowiedzieć wielką historię, że odsłania tak wiele poruszających wyobraźnię wzorów, jakie w barwnej tkaninie polskich dziejów przez blisko czterdzieści pokoleń wytworzyły indywidualne ludzkie losy, ich dramatyczne sploty, krwawe wzloty i bezkrwawe upadki.