Wow! Talk show! "A moja córka gdzieś w kąciku, nad ważnym się zadaniem poci. I nagle pyta mnie po cichu: Tatusiu co to za idioci?"

Z dziennikarskiej ciekawości obejrzałem kilka odcinków „Rozmów w toku”. Niesamowite doświadczenie!

Odniosłem wrażenie, że zaproszeni goście ścigali się wręcz, aby udowodnić, że ich głupota jest większa od tego, kto to samo próbował robić wcześniej. Okulary, peruki i sztuczne brody dopełniały farsy. Bezpruderyjność, ekshibicjonizm we wszelkich odmianach i brak zahamowań (nadające się do leczenia) w świetle jupiterów zyskały rangę „sztuki”.

No i tematyka: śledząc jej dobór można by odnieść wrażenie, że najważniejszą sprawą w życiu człowieka jest seks! Jego, a właściwie perwersji z nim związanych, dotyczyła lwia część „Rozmów w toku”.

Program jest wydawany od lat. Ktoś go zatem ogląda. Dlaczego? Czego w nim szukają ludzie? Czy jest to kolejna odsłona (po „Big Brotherze” – kto go pamięta?) mało chwalebnej przywary: podglądactwa?

Może chodzi o rodzaj terapii? No, bo skoro są ludzie o psychice bardziej zwichniętej niż moja, to ze mną nie jest tak źle… Dylemat zostawiam Państwu. A wszystkim chciałbym przypomnieć słowa piosenki zespołu Pod Budą. Napisana została z okazji pierwszego polskiego „talk show”, prowadzonego przez Mariusza Szczygła. Jej tytuł pomiędzy słowami brzmi: „Tokszoł”.

Ktoś przed kamerą spodnie zdjął
Nie wstydzi żadnej się rozmowy
i jest niezwykle kontaktowy
Wow! Talk show
ktoś przed kamerą spodnie zdjął
powiedział ile razy może
i z kim od wczoraj dzieli łoże.
Europejczyk, a nie jakiś koł
Wow! Talk show!
A moja córka gdzieś w kąciku
nad ważnym się zadaniem poci
i nagle pyta mnie po cichu:
Tatusiu co to za idioci?

Nic dodać, nić ująć.

x. Paweł Siedlanowski, Dyrektor Katolickiego Zespołu Edukacyjnego w Siedlcach, Tygodnik Podlaski