Czy rząd walczy z wykluczeniem społecznym i wykluczeniem finansowym?

Rośnie bezrobocie. Przybywa także wykluczonych społecznie, którymi są głównie bezrobotni i ich rodziny, a także renciści i emeryci, biorcy głodowych świadczeń. Do tej grupy zaliczyłbym też setki tysięcy młodych, wykształconych, zatrudnionych na podstawie umów śmieciowych, czy też tzw. przymusowych wolontariuszy (świadczących pracę za darmo).

Przypomnę, że Pan Minister Bartosz Arłukowicz po odejściu z SLD objął posadę Pełnomocnika Premiera ds. przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu. Był nim bardzo krótko (do końca poprzedniej kadencji Sejmu). Niewiele, czy też wręcz niczego nie zrobił w tym zakresie. Niewiele też robi również jako Minister Zdrowia. Zaproszony ostatnio przez Marszałka Senatu w celu złożenia sprawozdania nie przybył, a wysłał Sekretarza Stanu w osobie Sławomira Neumanna. Ten „ekonomista” zaskoczył Senatorów posiadaną wiedzą z zakresu ochrony zdrowia. Widać, że szybko się uczy i stara się panować nad sytuacją w tym resorcie, pomimo tego, że nie jest lekarzem.

Interesuje mnie jednak, czy Biuro Pełnomocnika Premiera ds. przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu jeszcze istnieje i kto jest jego szefem? Być może Rząd przestał walczyć z wykluczeniem społecznym. Po co ma się zajmować takimi zagadnieniami skoro ważniejsze są „związki partnerskie”? Jak ustaliłem zarówno Biura jak i Pełnomocnika już nie ma (!).

Od wykluczenia społecznego należy odróżnić wykluczenie finansowe. Podobieństwo między wykluczeniem społecznym a wykluczeniem finansowym istnieje tylko z nazwy. Osoby wykluczone finansowo to osoby nie posiadające rachunku w banku lub instytucji finansowej, nie dysponujące kartami płatniczymi lub kredytowymi, nie posługujące się Internetem. Z wykluczeniem finansowym walczy Komisja Nadzoru Finansowego, Narodowy Bank Polski, Kasa Krajowa SKOK, a także Senat RP (inicjatywa o zmniejszenie opłat od kart płatniczych i kart kredytowych).