"Roku Pańskiego 1783 Zima była tak sroga, że od wielu lat ludzie takiej nie doświadczyli i trwała z obfitymi śniegami od św. Andrzeja Apostoła aż do 14 kwietnia..."

N[iech] b[ędzie] p[ochwalny] J[ezus] Chr[ystus]

Klasztor woźnicki świętego Ojca naszego Franciszka na pustkowiu

 

Księga różnych zdarzeń oraz cudów i łask otrzymanych dzięki temu świętemu w jednej części spisana z polecenia przewielebnego ojca prowincjała Dionizego Kowakiewicza lektora św. teologii i jego definitorium ukończona 19 czerwca 1788 roku od przyjścia na świat Zbawiciela ludzkości[1], Woźniki. Z łacińskiego rękopisu przełożył o. Pius Antoni Turbański OFM 1987

 

Roku Pańskiego 1783

Zima była tak sroga, że od wielu lat ludzie takiej nie doświadczyli i trwała z obfitymi śniegami od św. Andrzeja Apostoła aż do 14 kwietnia. Chociaż potem śniegi stopniały, mróz jednak i chłodne wiatry dokuczliwie trwały do połowy maja, tak że dopiero pod koniec maja zaczęły drzewa kwitnąć.

Roku Pańskiego 1784

Nie łagodniejsza, ale jeszcze sroższa i dłuższa była następna zima, albowiem od 6 listopada trwała do 15 kwietnia, zwłaszcza w lutym i przez cały marzec panował straszny mróz, że wiele drzew owocowych zwłaszcza delikatniejszych pomarzło, a obfitość śniegów była bardzo wielka, tak że roztopy spowodowały wylewy wód i nasze mieszkanie było niedostępne, woda mosty i groble pozabierała i wyrządziła nieobliczalne szkody, zwłaszcza w Poznaniu, gdzie podniosła się o półtora łokcia wyżej niż w roku 1780, powodując wielkie straty w ogrodach, budynkach i klasztorach oo. Bernardynów i Karmelitów u Bożego Ciała, tak że musieli z klasztoru umykać i schronić się po dworach, zastawiając w górnych częściach klasztoru tylko 4 braci dla ochrony kościołów przed kradzieżą, które w takim czasie się szerzyły zgodnie ze zwyczajem ludzi niegodziwych korzystających z pożaru czy powodzi, żeby sobie cudze rzeczy przywłaszczyć bez żadnego prawa.