Polacy, na bilbordy! Mój syn jest gejem, moja córka, także! Mój syn nie jest gejem! Mój tata był w UB!

Świetnie! Plakatowa demokracja rozwija się z każdym miesiącem. Wielu publicystów pieje z zachwytu, bo wreszcie łamane są granice intymności, których przestrzeganie przez lata uważane było za cywilizacyjną normę. Pojawienie się plakatów obwieszczających, że „Mój syn jest gejem” dotychczasową tradycję łamie, więc można się spodziewać dalszej ekspansji rozmaitych treści, które do tej pory – w większym, bądź mniejszym stopniu – uznawano za wiadomości bardzo osobiste i niepodlegające upowszechnianiu.

Można się więc liczyć, że skoro jeden obywatel zechciał w swej rozrzutności wiedzy intymnej zawiadomić o orientacji seksualnej latorośli słowami „mój syn jest gejem”, inny poinformuje w ten sam sposób, że jego syn gejem nie jest. Z córkami może być podobnie. Być może niektórzy dziadkowie lub babcie też zechcą o sobie przypomnieć i w ten sam sposób trafią na plakaty i bilbordy. Postępowe gazety wraz z super postępowymi autorami natychmiast wyrażą swą akceptację, a pewnie i zachwyt z powodu tak ogromnej jawności żywota, za którą wzdychano z niecierpliwością od wieków.

Kto wie, czy bilbordowe zawiadomienia nie zmobilizują innych rejonów rodzinnej egzystencji, w wyniku których także niektórzy synowie i córki zapragną obwieścić z dumą, że „mój tata był w SB”, albo „mój dziadek był pułkownikiem UB”. Przecież takie pojedyncze deklaracje już się pojawiały, ale inną wartość merytoryczną i praktyczną ma takie zdanko rzucone podczas radiowej czy telewizyjnej rozmówki, a inną umieszczone na tysiącu plakatów, bilbordów, a może i chorągwiach wysoko powiewających nad tłumami zebranymi w celu wiwatowania na cześć nowej tradycji.

Polacy! Kto żyw, na plakaty, a jeszcze lepiej na bilbordy! Do diabła z kameralnością dotychczasowych zasad. Jeśli nie chcecie żyć w zaścianku, nie chcecie być podnóżkiem prawdziwych Europejczyków – czyńcie, jak napisałem. Dość ciemnogrodu!