Przed rządowym łupu – cupu. Wiele szumu, nic pożytku. Na szachownicy nie ma żadnych figur, to same pionki

Premier raptem zmienił zdanie. Jeszcze niedawno upierał się, że jakieś tam korekty w ekipie rządzącej nastąpią może w połowie roku, a może jeszcze później, co w praktyce mogło równie dobrze oznaczać, że nie nastąpią one w ogóle. Teraz trzeba zgubić wiele niekorzystnych dla rządu faktów w gąszczu nowych akcji, które będą zasłoną dymną dla widoku, choćby zastraszająco szybko rosnącego bezrobocia.

Harce po liście urzędujących ministrów zawsze przynosiły pewien efekt. Dawniej, za czasów PRL, ministrowie odchodzili najczęściej z powodu złego stanu zdrowia. Jeszcze parę dni przed przegnaniem minister prezentował się całkiem nieźle, a tu nagle, po rozmowie z którymś władców PRL, okazało się, że ledwo dycha.

Teraz trochę się zmieniło. To Tusk nie czuje się specjalnie dobrze, ale jego leczenie będzie polegało zmianach w rządzie. Premier czuje się na pewno kiepsko, bo widzi jakie są dziś notowania jego gabinetu. Stale lecą w dół, a kłopot jest tym większy, że lecą coraz szybciej. Na dodatek szef koalicjantów oficjalnie spotyka się z kandydatem na premiera rządu technicznego, proponowanego przez opozycję i wcale nie wystawia mu złej cenzurki.

Prawdę mówiąc, nie bardzo wiadomo w jaki sposób ten skład rządu w ogóle funkcjonuje. Przecież panie Szumilas, Kudrycka, Mucha, panowie Nowak, Arłukowicz, Sikorski, gdyby nie zatrudniono ich w polityce, mieliby wielkie trudności, by awansować na kierownicze stanowisko w dobrze funkcjonującej firmie. Chyba, że przez pomyłkę. Można mieć poważne podejrzenie, że jeśli ktoś mianował ich na tak wysokie stanowiska – liczył wyłącznie na jedną cechę, przydatną pewnie nie tylko na użytek Tuska. Bezwzględne posłuszeństwo wobec szefa. Od razu natrafię tu pewnie na wiadome komentarze. Uprzedzam je – zarówno prof. Zyta Gilowska, jak i św.p prof. Zbigniew Religa cieszyli się wielką samodzielnością w rządzie stworzonym przez PiS. Obydwoje opuścili PO dlatego, że nie mieli żadnych szans na realizowanie tam własnych idei. Dr Piecha musiał pogodzić się z utrata szans na kierowanie resortem, choć był zawsze bardzo blisko prezesa PiS.

Tusk rozrzuci więc trochę pionków na szachownicy, ale to nie szachy. Tu nie ma żadnych figur. Jak napisałem – same pionki. Ministra Gowina nie ruszy, choć pewnie bardzo by chciał. Być może wkrótce Gowin ruszy jego. A przynajmniej da mu znać, że jest do ruszenia. Ale na razie wszelkie te manewry warte są tyle, ile reformy oświaty, szkolnictwa wyższego, albo służby zdrowia. Dużo szumu, nic pożytku.