Tygodniowy przegląd prasy Krzysztofa Czabańskiego: Polski warchoł i manipulacja

Większość tygodników politycznych wychodzi w poniedziałki, nic więc dziwnego, że temat papieski jeszcze w nich nie istnieje. Ale „Polityka” i „Gazeta Polska”, które ukazują się w środę, już zdążyły ad hoc odnieść się do rezygnacji Benedykta XVI. „Gazeta Polska” podkreśla znaczenie pontyfikatu Benedykta XVI, a „Polityka” ekscytuje się rozważaniami, kto będzie następcą ustępującego papieża. Dominują jednak inne tematy.

„Newsweek” i „Polityka” w tradycyjnym dla siebie tonie ustosunkowują się do problemu związków partnerskich:

Kiedy skończył się komunizm, nastąpiła erupcja prawicowej nienawiści – twierdzi Agnieszka Holland, znana reżyserka filmowa – i teraz trudno jest uznać, że osoby odmiennej orientacji nikomu nie zagrażają. Problemem naszych prawicowych polityków jest również to, że obrażając innych ludzi, cały czas krzyczą, że to oni są obrażani i poniżani. Kościół, który domaga się wykluczenia z życia społecznego obywateli niepodzielających jego poglądów, tak samo krzyczy, że jest przez nich prześladowany. To jest odwracanie kota ogonem, typowe dla polskiej prawicy. (…) Wydaje mi się, że w ostatnich latach nastąpiła u nas zamiana Żyda na homoseksualistę („Newsweek” nr 7).

Hmm, kto tu odwraca kota ogonem, a właściwie nim wywija, bo proste odwrócenie to za mało jak na figury stylistyczne pani Holland?

Janusz Piechociński, szef PSL-u i wicepremier, też chyba miałby wątpliwości, co do rozumowania pani Holland: „Wkurza mnie do czerwoności – mówi w „Tygodniku Lisieckiego. Do rzeczy”(nr 3) - kolejny happening Janusza Palikota pod tytułem >Anna Grodzka<. Od tego, czy za nią zagłosuję, czy nie, ma zależeć, czy jestem tolerancyjny albo nowoczesny? To absurd. (…) Przecież idąc tym tokiem rozumowania, w prezydium Sejmu powinni znaleźć się jeden gej, jeden imigrant, jeden niepełnosprawny, jedna osoba poczęta metodą In vitro, jedna kobieta, jeden repatriant i jeden transwestyta”. Szkoda, że pan nowy wicepremier nie wypowiada się równie jasno i zdecydowanie o polityce rządu, a dziennikarz mu na to, niestety, pozwala.

W znanym też do znudzenia tonie przemawiają niektóre tygodniki o obecnej polskiej polityce. Kaczyński, wiadomo do lamusa. Tusk też lepiej by się posunął i zrobił miejsce lewicy, bo toleruje Gowina, a Gowin, wiadomo, hamuje postęp. Jak puentuje cytowana już Agnieszka Holland, komentując zachowanie Platformy Obywatelskiej w sprawie związków partnerskich: „Na oszustów już nie zagłosuję”. A Najsztub razem z  Raczkowskim, rysownikiem od polskich flag w psich kupach, kontynuują tę specyficzną analizę politologiczną, wynosząc na piedestał… Janusza Palikota. „Ty mnie pytasz o polityków – mówi Raczkowski - I co ja mam myśleć o Palikocie? Raz mi się wydaje, że on już się zakiwał, że jest jakimś idiotą, a za chwilę znowu widzę, że może jakiś geniusz w tym jest” („Wprost” nr 7).

Może i jest geniusz? Ale to ani Palikot, ani Raczkowski, ani nawet Najsztub. To taki geniusz, który tym publicznym teatrzykiem marionetek steruje. I wymyśla takich Palikotów. Trafnie odsłania ten mechanizm prof. Andrzej Zybertowicz w swoich tekstach w „Gazecie Polskiej” (nr 7) i w tygodniku „wSieci” (nr 6). Podkreślając, że warunkiem, aby „geniusz ukryty”, np. w Rosji, Niemczech czy gdziekolwiek indziej, mógł rozgrywać nasze sprawy jest istnienie polskiego warchoła. Warchoła, który widzi nie dalej niż czubek własnego nosa, ale jest przekonany o własnej nieomylności i we wszystkim ma 200 procent racji. Cytuje  profesor książkę Wildsteina „Ukryty”:

Tamte gadziny zrzuciły skóry dwadzieścia lat temu, ale nie zmieniły swoich przyzwyczajeń i najważniejszego przeświadczenia, że łajdactwo popłaca. Od dwudziestu lat szerzą tę naukę, a tak się składa, że w wolnej Polsce znajdują więcej zwolenników, zarażają nas na większą skalę. („wSieci” nr 6).