Kościół jest dziś nie tylko depozytariuszem Prawdy. Jest także jednym z ostatnich filarów zdrowego rozsądku

Abdykacja papieża Benedykta XVI nie jest dobrą wiadomością. Nie tylko dlatego, że wprowadza atmosferę niepokoju w otoczeniu Kościoła, coraz ostrzej atakowanego za sam fakt istnienia. Ale także dlatego, że odchodząc i oddając pole młodszemu papieżowi, Benedykt XVI przede wszystkim uznał powagę sytuacji. Rezygnacja jest komunikatem mówiącym, że dla Kościoła znów nadchodzi czas wielkiej próby, zwłaszcza w Europie. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że Ojciec Święty dostrzegł we współczesnym człowieku i we współczesnym świecie coś bardzo, bardzo złego; coś, co wymaga niezwykle energicznej reakcji.

Kościół katolicki jest dziś nie tylko depozytariuszem i głosicielem Prawdy. Jest także jednym z ostatnich filarów zdrowego rozsądku i praw naturalnych. Symbolicznie, dzień po ogłoszeniu rezygnacji Benedykta XVI francuski parlament zgodził się na oddanie francuskich dzieci parom homoseksualnym, czyli na rzecz, na którą nie zdecydowała się nawet starożytna Grecja, ogólnie afirmująca niektóre relacje homoseksualne. W świecie zachodnim Kościół jest jedyną znaczącą instytucją, która mówi "nie" tego typu szalonym eksperymentom.

Żyjemy w świecie, z którego w szybkim tempie znikają tzw. "ciała pośredniczące", opisane przez Alexisa de Toucqevilla, jednego z największych teoretyków demokracji, jako najskuteczniejsza zapora przeciw totalitaryzmowi. Rodzina jest w kryzysie, Kościół i jego przesłanie przedstawia się jako główny problem ludzkości, państwo narodowe oddaje swoją władzę niewybieralnym, niekontrolowalnym urzędnikom organizacji międzynarodowych. Jeszcze chwila i człowiek zostanie sam w starciu z wielkimi mediami i jeszcze większymi koncernami, które z roku na rok muszą wykazywać większy zysk, i zrobią wszystko, by ten cel osiągnąć. Ile szans będzie miała jednostka w takim starciu?

Znaczenie chrześcijaństwa w dziejach Europy polega nie tylko na tym, że kolejne pokolenia wyznawały naukę Chrystusa. Równie ważny jest wpływ chrześcijaństwa na ludzi głoszących inne wartości. Od dwóch tysiącleci przeglądali się oni w przesłaniu Kościoła, konfrontowali się z nim, odnosili się do niego. Dziś nawet ta sytuacja zaczęła być dla współczesnych totalitarystów denerwująca. Chcą przerobić Kościół na swoje podobieństwo, na coś podobnego brytyjskiej Partii Konserwatywnej, która właśnie forsuje małżeństwa homoseksualne, zdradzając swoje wartości i swoją bazę społeczną.

Owoce zdrady zawsze są trujące. Oto Stanisław Obirek, były jezuita, który nie udźwignął przysięgi kapłańskiej, mówi w RMF FM:

„Benedykta XVI złamało poczucie niemożności zrobienia czegokolwiek sensownego. On był osaczony przez media i watykańską kurię. Wokół niego był mur. Benedykt XVI rozminął się z rzeczywistością, chciał przystosować rzeczywistość do Kościoła, a tymczasem rzeczywistość idzie własnym rytmem i zawsze jest silniejsza. To był tragiczny pontyfikat. Mówi się, że Benedykt XVI zaszkodził Kościołowi. Podjął szereg decyzji niedobrych i nieodpowiedzialnych”.

Można upaść, tak jak upadł Obirek. Egzamin przychodzi później - czy widzimy swój upadek, czy oskarżamy tych, którzy nie upadli, o zbyt wysokie standardy? Obirek wybrał to drugie. Tak jak wielu innych na bardzo różnych polach - poczynając od urażonych polityków prawicy biegnących na spowiedź do "Wyborczej", a kończąc na rozwodnikach, którzy kpią z instytucji małżeństwa.

Nikt, kto kocha Kościół - widząc zresztą jego ułomności - nie będzie mówił o nim tak, jak Obirek, w tonie pełnym pogardy i pychy. Obirek Kościoła nienawidzi. Patrząc głębiej - nienawidzi siebie za swój upadek, ale jest zbyt mały, by to przyznać choćby przed samym sobą.

Dbajmy o Kościół - ten, który mamy, nie jakiś wymyślony. Bez Kościoła świat byłby o niebo gorszy, wręcz nie do zniesienia, a my sami, zwłaszcza tu, w Polsce, nie bylibyśmy sobą.