W tym Sejmie może być inna większość. Już pod koniec lutego tego roku może odbyć się debata nad konstruktywnym wotum nieufności dla gabinetu Tuska

1. Nie ulega wątpliwości, że premier Tusk w głosowaniach nad projektami ustaw o związkach partnerskich, poniósł spektakularną klęskę.

Na własne żądanie wyszedł przecież w ostatni piątek ze szpitala, gdzie został przewieziony dwa dni wcześniej na skutek niewydolności oddechowej, byleby tylko uczestniczyć w głosowaniach i jeszcze na sali obrad wywrzeć nacisk na posłów swojego klubu.

Gdy minister Gowin odpowiadając na pytania posłów o zgodność z artykułem 18. Konstytucji RP, procedowanych ustaw o związkach partnerskich, potwierdził, że nie są one zgodne z ustawą zasadniczą, zdecydował się wyjść na mównicę i wręcz strofować ministra swojego rządu.

To zadziwiająca praktyka zwłaszcza, że minister Gowin został zaatakowany za to, że zabiera głos w imieniu rządu, a przecież szef resortu sprawiedliwości już na początku swojej wypowiedzi wyraźnie zaznaczył, że w sprawie tych projektów nie ma takiego stanowiska, a on przedstawia stanowisko resortu.

Zresztą to wystąpienie Gowina nie powinno być dla szefa rządu żadną niespodzianką, ponieważ poprzedniego dnia podczas I czytania tych projektów takie stanowisko prezentował w imieniu resortu sprawiedliwości, wiceminister Królikowski.

2. Premier w kilkunastominutowej wypowiedzi, zachęcał posłów swojego klubu do głosowania za skierowaniem tych projektów do II czytania w komisji, a w sposób szczególny zależało mu na projekcie przygotowanym przez posła Dunina i wspartym podpisami przez liczne grono posłów Platformy.

Na nic to się zdało. Projekty przygotowane przez posłów SLD i Ruchu Palikota zostały odrzucone miażdżącą większością głosów (odpowiednio 276 za ,150 przeciw; 283 za ,137 przeciw), a klub Platformy pękł w tych głosowaniach na pół.

Także projekt posła Dunina został odrzucony 228 za, 211 przeciw, przy czym za jego odrzuceniem głosowało 46 posłów Platformy, 8 wstrzymało się od głosu, a 6 mimo obecności na sali nie głosowało.

Premierowi Tuskowi sprzeciwiło się więc, nie tak jak o tym donoszą media 46 posłów Platformy głosujących za odrzuceniem tego projektu ustawy ale także 8 wstrzymujących się od głosu i 6 nie głosujących. A więc chodzi o grupę 60 posłów czyli blisko 1/3 całego klubu Platformy.

3. Nie chcę spekulować czy to może coś znaczyć, zwłaszcza że nie wszyscy z tej 60-tki będą chcieli umierać za Gowina, gdyby to właśnie jego przy pierwszym potknięciu, premier Tusk chciał się pozbyć z rządu.

Wszyscy oni zapewne mają jednak świadomość, że Tusk jest pamiętliwy i mogą się już nie dostać na miejsca biorące na listach wyborczych, niezależnie od tego czy kadencja Parlamentu zostanie skrócona, czy też nie.

Taka świadomość zapewne w ostatnich dniach uległa wzmocnieniu, ponieważ wszyscy oni zostali bezwzględnie zaatakowani przez wypowiadających się w mediach czołowych działaczy Platformy w tym przez szefa klubu parlamentarnego, a także jeszcze brutalniej, na portalach społecznościowych, przez swoich klubowych kolegów.

4. Wszystko to może mieć spore znaczenie już pod koniec lutego tego roku, kiedy to w Sejmie jak się spodziewamy, odbędzie się debata nad konstruktywnym wotum nieufności dla gabinetu Tuska.

Klub Prawa i Sprawiedliwości jeszcze w tym miesiącu złoży stosowny wniosek do marszałek Sejmu i zaproponuje na szefa rządu technicznego profesora Piotra Glińskiego.

W tym Sejmie jak się okazuje możliwa jest inna koalicja i to mająca wyraźną większość (138 posłów Prawa i Sprawiedliwości, 60 posłów Platformy, 29 posłów PSL-u i 17 posłów Solidarnej Polski).

Sprawy gospodarcze i społeczne idą w Polsce w tak złym kierunku i to w dużej mierze przez „nic nie robienie” rządu Donalda Tuska, że duża część posłów obecnej koalicji będzie musiała się poważnie zastanowić, czy chcą „utonąć” razem ze swoim „umiłowanym przywódcą”.