Milena Kindziuk, autorka biografii kard. Józefa Glempa, specjalnie dla wPolityce.pl wspomina Zmarłego: Ostatni taki Prymas

Kiedy całkiem niedawno wychodziłam od Księdza Prymasa, jak nigdy, powiedział  do mnie:

Mam nadzieję, że spotkamy się jeszcze za życia…

Niestety, było to ostatnie moje spotkanie z kardynałem Józefem Glempem.

Był  gotów na odejście. Pamiętam, kiedy siedząc w fotelu w swoim pokoju przy kościele św. Anny w Wilanowie, z trudem oddychając, i nieustannie kaszląc, mówił:

Rozumiem, że przychodzi po prostu czas odejścia. Pozostaje kwestia, w jaki sposób Pan Bóg przewiduje koniec. Jest to dla mnie zupełnie normalne, że doczesna egzystencja się kończy.

Ale zarazem, tak zwyczajnie, po ludzku, chciał żyć:

Wiesz, lekarze mówią, że jak tym razem chemia zadziała, to potem już będzie dobrze…

Kiedy schorowany kardynał Glemp wypowiadał te słowa, ja, mimowolnie jakoś, patrzyłam na stojący przy drzwiach biały zegar z napisem:

Czas ucieka, wieczność czeka.

Ten zegar znajdował się w domu Prymasa od dawna, teraz jednak nabrał znaczenia symbolicznego. Podobnie jak inne pamiątki, które pozostały niemym świadkiem jego życia: zdjęcie ojca z wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku, posąg św. Szczęsnego-Felińskiego, wieczne pióro na biurku, książki…

Cóż więcej powiedzieć? Może trawestując słowa samego Księdza Prymasa, wypada stwierdzić, że przez warszawski Wilanów przeszedł Bóg i przez cieniutką granicę między życiem i śmiercią skinął na swego sługę i poprosił go prosto do siebie. Wieczność stanęła teraz przed nim otworem. Tak jak wskazywał zegar.