W Gdyni zmarł najstarszy polski jezuita, ojciec Stanisław Czapiewski. W maju tego roku ukończyłby 102. rok życia. Niemal rok spędził na Syberii a potem jako żołnierz Armii Polskiej utworzonej na Wschodzie przeszedł szlak od granicy chińskiej aż do Bejrutu. W latach 40. był kapelanem młodzieży polskiej w Egipcie, a od 1950 r. kierował biurem misyjnym w USA. Przez ponad 30 lat był redaktorem naczelnym pisma misyjnego wychodzącego w Stanach Zjednoczonych.
O. Stanisław Czapiewski urodził się 14 maja 1911 r. w miejscowości Liniewo k. Kościerzyny jako siódme dziecko Pawła i Weroniki Czapiewskich. Po ukończeniu 4. klasy gimnazjum dawnego typu mając 16 lat zgłosił się do Towarzystwa Jezusowego i został przyjęty przez ówczesnego prowincjała o. Józefa Sawickiego. 12 sierpnia 1927 r. rozpoczął nowicjat w Kaliszu, a 13 sierpnia 1929 r. w Starej Wsi złożył pierwsze śluby zakonne. Humaniora odbywał w Starej Wsi, a następnie w Pińsku i tam zdał maturę w 1933 r. Studia filozoficzne w latach 1933-1936 odbył w Krakowie, a teologię studiował w Lublinie do wybuchu II wojny światowej.
We wrześniu 1939 r. przyjechał do Wilna, aby kontynuować studia teologiczne na Uniwersytecie Stefana Batorego. 21 grudnia 1940 r. otrzymał w terminie przyspieszonym święcenia kapłańskie z rąk abp. Romualda Jałbrzykowskiego w jego kaplicy prywatnej w Wilnie. 15 czerwca 1941 r. jako młody kapłan został aresztowany przez Rosjan i zesłany na Syberię.
15 stycznia 1942 r. został zwolniony ze zsyłki i przedostał się do tworzonej w tym czasie Armii Polskiej. 5 marca 1942 r. otrzymał przydział do X Dywizji Piechoty, stacjonującej w Ługawoj (kilka godzin jazdy pociągiem na wschód od miasta Ariz w kierunku Ałma-Aty, pod chińską granicę).
W wojskowym mundurze, z odznakami kapitana i z krzyżykiem kapelańskim zaczął stawiać pierwsze kroki w wojskowym duszpasterstwie w 28. Pułku Piechoty. Przeszedł wtedy szlak przez Kazachstan i Środkowy Wschód do Bejrutu. Od maja 1944 r. był kapelanem Szkół Junackich i Młodszych Ochotniczek z przydziałem do 1. Junackiej Szkoły Mechanicznej w Tel-El-Kebir (Egipt). Okres czteroletniej opieki nad młodzieżą uratowaną z „nieludzkiej ziemi” uważał za ogromnie doniosłą życiową misję. Po ewakuacji szkół do Anglii w lipcu 1947 r. zwolnił się z Armii Polskiej i w kwietniu 1948 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych do Weston koło Bostonu, gdzie ukończył studia. W 1949/50 w Pamfred (Prowincja Nowej Anglii), odbył trzecią probację, a ostatnie śluby zakonne złożył 2 lutego 1952 r. w Chicago.
Zamierzał wtedy wyjechać na misje do Afryki, ale przełożeni zatrzymali go w Stanach Zjednoczonych, gdzie w 1950 r. utworzył biuro misyjne. Tę działalność prowadził przez 36 lat, a jej głównym celem było wspieranie finansowe misjonarzy w ówczesnej Północnej Rodezji (dzisiejsza Zambia). Redagował wówczas pismo „Polonia dla Misji Rodezyjskiej”, którego nazwę zmienione w 1953 r. na „Pionierski trud”, a w 1966 na „Wśród Ludu Zambii”. W tym okresie wspierał materialnie wiele inicjatyw podejmowanych przez abp. Adama Kozłowieckiego SJ.
Po zakończeniu tego zaangażowania na rzecz misji w 1987 r. osiadł w Hamtramck w USA w parafii św. Władysława i pomagał miejscowemu proboszczowi. W 2005 r. powrócił do Polski i zamieszkał w kolegium jezuitów w Gdyni. Zmarł w tym mieście 12 stycznia br.
Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/polityka/148658-zmarl-najstarszy-polski-jezuita-o-stanislaw-czapiewski-w-maju-skonczylby-102-lata