Gawlikowski: Czemu część mediów próbuje przekonać, że ten Włodek nie taki zły? Czy to idea nazwana panświnizmem?

Maciej Gawlikowski wraca na łamach "Rzeczpospolitej" do tematu nagrody im. Adama Włodka, którą przyznała Wisława Szymborska. Współautor filmu, w którym została ukazana prawda o postaci Włodka, odnosi się do obrony byłego męża poetki, jaką mogliśmy obserwować w ostatnich dniach i tygodniach w mainstreamowych mediach:

Po kilku dniach zupełnej dezorientacji do walki ruszyli w mediach obrońcy Adama Włodka. Wszyscy od tego czasu powtarzają, że Włodek pomagał młodym poetom, czego nikt przecież nie kwestionuje, tylko jaki to ma związek z haniebnymi donosami na kolegów literatów?

Z relacji telewizyjnej Panoramy można zrozumieć, że wszystkiemu był winien... Maciej Słomczyński! Godny potępienia jest on, a nie człowiek, który na niego donosił. Użyto nawet „argumentu", że Słomczyński prawdopodobnie romansował z Szymborską, więc donos jej męża do UB jest jakoś rozgrzeszony

- pisze Gawlikowski.

I wnioskuje na podstawie tej dziwnej obrony postaci Włodka:

Dla obrony autora donosów do UB poświęca się nawet dobre imię i cześć Noblistki. Czym innym jej wymyślenie historii jej pozamałżeńskiego romansu?

Puenta, jaką Gawlikowski wyciąga na podstawie analizy materiałów telewizyjnych i prasowych, w których postać Włodka albo się wybiela, albo jego wybory relatywizuje, jest smutna:

Czemu część mediów próbuje przekonać, że ten Włodek nie taki zły, że Słomczyński trochę sam sobie winien i nie był lepszy? Czy to idea nazwana panświnizmem? Pokażmy, że wszyscy to łajdacy, wtedy nikt nie będzie miał prawa atakować „naszego" łajdaka

- ocenia reporter.

I na potwierdzenie swoich tez, przywołuje opowieść Sławomira Mrożka, którego Włodek wciągnął do napisania propagandowego reportażu:

(Mrożek - dop. wP) tak o tym napisze w 1987 roku: „Mistrzowie doskonale o tym wiedzieli. Manipulowanie młodością należało do ich rutyny. (...) miałem szczęście, że nie urodziłem się Niemcem, rocznik – powiedzmy – 1913. Byłby ze mnie hitlerowiec, bo technika werbunku była taka sama"

- przypomina słowa Mrożka Gawlikowski.

I kończy smutną analogią:

Dziś żyjemy w wolnej Polsce. Inne czasy, inne pokusy. Mimo to słyszę diabelski chichot i widzę Adama Włodka kuszącego zza grobu młodych literatów nagrodą swego imienia – 50 tysiącami złotych, uznaniem postępowych kręgów i szansą literackiej kariery. Stawka tradycyjnie jest wysoka

- puentuje Gawlikowski.

Całość artykułu na stronach internetowych "Rzeczpospolitej".

lw