Jeden Sikorski, dwa warianty. Piąty stopień krętactwa

Radosław Sikorski się rozkręca. Wkrótce poprosi o pomoc weteranów z SLD, by ci, po starej znajomości z czołowym niegdyś kagiebistą, wybłagali u niego zwrot kawałków rozbitego samolotu. I dzięki temu będzie mógł ogłosić, że wyczerpał wszelkie możliwe sposoby, aby cel osiągnąć.

Już teraz widzę, jak Ms Ashton, po apelu do niej Sikorskiego, stawia ostro sprawę powrotu resztek tupolewa do Polski. Najpierw prosi, a potem grozi Putinowi sankcjami. Na przykład, że nigdy nie odwiedzi go na Kremlu, albo że odwiedzi go, w jej imieniu, Sikorski lub ktoś równie wpływowy.

Może być jednak inaczej - wrak już został na dziesiątą stronę wypucowany, odświeżony w ten sposób, że nawet żaden przyrząd nie zadrży, zatem mogą go oglądać wszelkie komisje, sprowadzane z dowolnej strefy galaktyki. I dlatego niejaki Ławrow był łaskaw okazać Sikorskiemu jeszcze większą srogość niż poprzednio. Ale sprytnie podpowiedział – Radosławie ty nasz, zagramy razem dla europejskiego pożytku i twojej dalszej sławy. Ja odmówię, ostro odmówię, a ty przyjacielu, zwrócisz się o pomoc do Brukseli.

Tamtejsi już tyle dobrego nam uczynili, może nawet więcej niż wam. Ale to w pełnym zaufaniu do ciebie mówię, nie waż tego się powtarzać, zwłaszcza Tuskowi, bo on o tym dobrze wie, pewnie lepiej ode mnie. I tak właśnie rozegramy pokerka. Ja odmawiam, Ashton interweniuje, wrak oddamy na jej prośbę. Za kilka lat. No, może troszkę wcześniej. Jak dobrze pójdzie… Może pójść jednak źle. Ale ty już w ogóle nie będziesz bawił się polityką. Schroeder pójdzie na emeryturę, zapewne wraz ze swymi asystentami. Zostaniesz jednym z nich przy następnym Niemcu z Gazpromu. I załatwione. A teraz dzwoń do tej Kateriny, czy jak jej tam. Dzwoń, bo Putin może się rozmyślić.