Delikatnie o rzetelności dziennikarskiej na przykładzie „Gazety Wyborczej”

„Ukradli nam święto, chcą zabrać Polskę” - to Seweryn Blumsztajn i Grzegorz Szymanik w ostatniej „Gazecie Wyborczej”. Oni walą wprost. Z grubej rury. Albo siekierą. Przy nich Agata Bielik-Robson i Wojciech Maziarski (też „Wyborcza”) są pełni swoistej finezji. Operują brzytwą.

W oczach tej pierwszej Polska do złudzenia przypomina Republikę Weimarską z „wyzierającą coraz jawniejszą agresją” i coraz bardziej sprzyjającym „gruntem dla przemocy”. Winien jest Rafał Ziemkiewicz, w którego publicystyce „odczłowieczanie przeciwnika politycznego posunęło się już tak daleko, że przestaje być tylko przemocą symboliczną – przygotowuje ono grunt dla przemocy realnej i bezkarnej, ideologicznie umotywowanej i usprawiedliwionej”.

Ten drugi ostrzega: „Kłamstwo smoleńskie groźniejsze od oświęcimskiego”, przy czym kłamcy smoleńscy to ci, którzy kwestionują wiarygodność raportu Millera. Maziarski pisze: „Jedna trzecia społeczeństwa żyje w urojonej rzeczywistości. W świecie którego nie ma. Podejmuje decyzje i dokonuje wyborów, kierując się tylko urojeniami. Słucha podszeptów tych, którzy fałsz głoszą. Pora bić na alarm. Siła rażenia kłamstwa smoleńskiego każe w nim widzieć jedno z największych zagrożeń dla Polski”.

Finezja Bielik-Robson i Maziarskiego jest, jak napisałem, swoista. Ich retoryka pozostaje aż nazbyt parciana, żadnej dystynkcji w rozumowaniu, parę chwytów jak cepy… A właściwie nie parę, tylko jeden: odwracanie kota ogonem, czyli inaczej mówiąc – łapaj złodzieja.

Maziarski, chociaż też nawiązuje do Hitlera, nie nawołuje do karania PiSowców więzieniem. Nie musi. Od tego ma Janusz Palikota i Kazimierza Kika. Oni go wyręczają. Kik, ten SLD-owski intelektualista (wspierał też PO, gdy była okazja) domagał się nawet aresztowania Jarosława Kaczyńskiego na sali sejmowej, zanim zszedłby z mównicy. W porównaniu z nim Palikot dał się poznać jako bardziej umiarkowany.

Podobnie jak w czasie sejmowej awantury o uchwałę w sprawie NSZ.  Tu też najbardziej zionął ogniem poseł Tadeusz Iwiński z SLD,  wyklinając żołnierzy już kiedyś wyklętych od faszystów, antysemitów, ksenofobów, a nawet – co w jego zamiarze miało być najgorszym zarzutem – członków antypostępowej organizacji. Mam w związku z powyższym przejawem aktywności TI apel do redaktorów Mazurka i Zalewskiego, żeby w swojej rubryce zwrócili uwagę na nowe wcielenie Boskiego Tadeo, zwanego przez nich, o ile dobrze pamiętam, również Plecakiem (za rządów Leszka Millera wisiał mu notorycznie na plecach w każdej transmisji telewizyjnej), który objawił się w Sejmie jako ryczący Smok Wawelski.

W ostatniej „Wyborczej” możemy przeczytać również kazanie Jacka Żakowskiego na temat wagi rzetelności dziennikarskiej, sprawdzania każdej informacji i o wpływie wiarygodności na nakład gazety. Oczywiście w kontekście „Rzepy”, „powiązanej z pisowską prawicą”. Ojej, Wróblewski „powiązany z pisowską prawicą”! On to przeżyje ciężej niż dyscyplinarkę, na co delikatnie – po pierwsze – chcę zwrócić uwagę znanemu homiletykowi.

Po drugie – jeszcze delikatniej zapytuję, jaki był w ciągu ostatnich kilku lat odpływ czytelników GW, bo mnie się wydaje, że znaczny. I po trzecie – najdelikatniej – zwracam uwagę JŻ na zamieszczony w tym samym numerze „Gazety” tekst „Sądy według Gowina będą albo ich nie będzie”, w którym czytamy: „Sejm – także głosami PO i PSL – skierował wczoraj do dalszych prac obywatelski projekt ustawy o siedzibach sądów i okręgów sądowych”. Otóż nie skierował, bo – wbrew temu co ogłasza autor skromnie ukryty pod literkami ES – nie głosował. Głosowanie zostało przesunięte na posiedzenie kolejne posiedzenie, co nawet wzbudziło pewną awanturę, ale dużo mniejszą niż NSZ.