Słuchając Bronisława Komorowskiego… Wstyd, ale nie wyłącznie wstyd. Także upokorzenie

Słuchając Bronisława Komorowskiego nie wiadomo, płakać, szyderczo się uśmiechać, czy też zamartwiać się na śmierć. Nasz to prezydent, czy pierwszy lepszy, którego wsadzono pospiesznie na to stanowisko? Nasz, czyjś? A może niczyj… Ot, tak się kiedyś platformersom ułożyły karty i postawili na niego. Wszak drugi kandydat, niejaki, nijaki, czyli Radosław Sikorski wciąż robi w peowskim areopagu za enfant terrible, z tym, że o wiele więcej w nim jest terrible niż enfant. Ale do rzeczy.

Bronisław Komorowski zaczął publicznie roztrząsać sytuację, w której musielibyśmy powołać jakąś międzynarodową komisję w sprawie smoleńskiej tragedii. Jak ją zorganizować, kto mógłby wejść w jej skład? Niemiec, Rosjanin, ktoś z Izraela, ze Stanów Zjednoczonych, a może z Afryki? Nie wiem z kim powinien prezydent porozmawiać, zanim udzieli wywiadu na tak poważny temat. W każdym razie chyba powinien unikać ujawniania własnych przemyśleń na ten temat, ponieważ nie tylko go kompromitują jako polityka, ale wręcz zaniżają jego iloraz, jakikolwiek by był.

Przecież, do diabła, w katastrofie zginęli prezydent RP, generałowie, dowódcy nie tylko polskiego wojska, ale i doskonale notowani żołnierze w siłach NATO. Czy to takie trudne dla prezydenta, aby zrozumieć, że pierwszą i podstawową zasadą powinna zostać absolutna więź z dowództwem NATO? Jeśli tego nie zrobiono, to znaczy, że ludzie, którzy podjęli taką decyzję, wciąż tkwią w Układzie Warszawskim, a nie w NATO. North Atlantic Treaty Organization, a nie warszawskije raspołożenije, panie prezydencie! Czy naprawdę nie widzi Pan różnicy? Po co Polska przez tyle lat starała się o wejście do NATO? Aby polski prezydent wygadywał durnoty z kim ma się kontaktować w razie zagrożenia państwa?

Wstyd, tylko wstyd, ale nie wyłącznie wstyd. Świadomość, kto nas naprawdę reprezentuje, to coś gorszego niż wstyd. To niezasłużone upokorzenie.