Obama wygrał łatwo. "Wygrał wybory tam, gdzie założył to sobie wiele miesięcy temu jego sztab"

Barack Obama został wybrany na drugą kadencję. Wygrał zdecydowanie charakteryzujące się niską frekwencją wybory tam, gdzie założył sobie wiele miesięcy temu jego sztab.

Republikanie liczyli, że na końcu – jak w każdym dobrym westernie – przybędzie kawaleria i ocali sprawę. W tym przypadku rozentuzjazmowani wyborcy mający dość czterech lat rządów Obamy mieli dać zwycięstwo ich kandydatowi, Mittowi Romneyowi. Nic takiego się nie stało: krótko przed północą czasu wschodniego było jasne: prezydent wygrał drugą kadencję, zdobywając (jak na razie – nie rozstrzygnięta jest walka o stany Wirginia i Floryda) co najmniej 303 głosy elektorskie wobec   Romney.

Dzisiaj wieczorem, w tych wyborach, wy – Amerykanie, przypomnieliście nam, że choć nasza droga jest ciężka a podróż długa, pozbieraliśmy się i potrafimy walczyć z przeciwnościami. Wiemy bowiem w naszych sercach: najlepsze dla USA dopiero nadejdzie

– powiedział Obama po ogłoszeniu go zwycięzcą. Romney szybko uznał swoją porażkę, oferując wsparcie i modlitwę za prezydenta.

Miałem nadzieję, że spełnię wasze nadzieje i poprowadzę  kraj w innym kierunku. Naród wybrał innego przewodnika

– powiedział Romney.

 

Na szybko można pokusić się o kilka obserwacji.

1. Zwycięstwo Obamy to przede wszystkim efekt strategicznych decyzji które zapadły nawet półtora roku temu i ich wspaniałej egzekucji. Biorąc pod uwagę stan gospodarki i swoje nie najlepsze notowania, Obama wydał wojnę w wybranych przez siebie tzw. stanach obrotowych. I wygrał ją właściwie wszędzie a zwłaszcza w krytycznym dla wyborów Ohio (a także Wisconsin i Michigan), które skorzystało na decyzji o pomocy dla przemysłu samochodowego (tzw. bailout).

2. Udało się wcześnie zdefiniować rywala. Sztab Obamy zaczął puszczać już w lecie negatywne reklamówki warte setki milionów dolarów. Efekt? Na końcu kampanii Romney miał kłopot z pozyskaniem „zaufania” wyborców. Republikanin przekonał się też jak ciężko walczyć z urzędującym prezydentem. „Kryzysowa kurtka” Obamy z czasu huraganu Sandy oraz jego mowy, że w czasie kryzysu „nie ma Demokratów, nie ma Republikanów, są tylko cierpiący obywatele” też miała swój efekt w ostatnich dniach kampanii.

3. Przy wyborach charakteryzujących się niższą frekwencją – zagłosowało 114 milionów obywateli wobec 130 cztery lata wcześniej – Obama zachował koalicję, która wybrała go w 2008 r. Oprócz mniejszości etnicznych (ponad 90 proc. poparcia czarnych i ponad 70 proc. Latynosów), to typowe składniki lewicowej polityki „tożsamościowej”: mniejszości seksualne, „młodzi, wykształceni z ośrodków akademickich” czy kobiety-singelki. Bardzo umiejętnie apelowali też do zwolenników dopuszczalności aborcji oraz ateistów. Plus – co ważne przy podkreślaniu walki o dobro klasy średniej – poparcie związków zawodowych.

4. Za cztery lata Partia Republikańska – jeśli chce wygrać – nie może wystawić w wyborach dwóch białych facetów ze stanów charakteryzujących się małą różnorodnością etniczną (Romney i Paul Ryan). Jeśli nie chcą zostać tylko partią białych (Obama wg exit polls uzyskał tylko 38 proc., najmniej od momentu pogromu jakiego dokonał Reagan na Demokracie Walterze Mondale w 1984 r.), muszą rozpocząć proces trwałego przyciągania Latynosów (Romney dostał nędzne 27 proc.). Potrzebny jest trwały zwrot ku stale rosnącej populacji latynoskiej i przekaz podkreślający „możliwości” (głównie gospodarcze) a nie „wykluczanie” (restrykcyjne prawo anty-imigracyjne).

Największa ironia wyborów? Po wydaniu w latach 2011-12 we wszystkich wyborach prawie sześciu miliardów dolarów na kampanię, status quo zostało zachowane. Obama zostaje w Białym, Demokraci mają przewagę w Senacie (nawet nieco większą) a Izba Reprezentantów pod przywództwem Republikanów. Co prawie na pewno gwarantuje kolejne lata blokady politycznego Waszyngtonu.

 

Paweł Burdzy z Chicago