Amerykański „halloween” po raz kolejny wykruszy sobie kły; Polacy nie lubią i nie chcą tańczyć na grobach swych przodków

O WYŻSZOŚCI  DNIA ZADUSZNEGO NAD HALLOWEEN...

Wszystkich Świętych. Zaduszki. Dzień pamięci o naszych zmarłych.

Jedyny czas w roku, gdy na cmentarzach jest więcej ludzi niż grobów...

Chociaż każdy polski obrzęd próbuje się dziś strywializować, ośmieszyć, uczynić obciachowym – ten szacunek do zmarłych odróżnia nas (jeszcze) od innych, „postępowych” nacji.

Amerykański „halloween” po raz kolejny wykruszy sobie kły; Polacy nie lubią i nie chcą tańczyć na grobach swych przodków. Jeszcze nie teraz... Jeszcze nie w tym roku... Chociaż niedługo – kto wie?...

Tyle zakazów przekroczono ostatnimi czasy, tyle tabu obalono, tyle świętości zbrukano...

Zmiany idą błyskawicznie; niedawno zdawało się, że Sowieci nie wyjdą za naszego życia z Polski...

Wyszli.

Jeszcze niedawno niemożliwością było stawianie znaku równości patriotyzm=faszyzm...

Dziś polska i niemiecka swołocz skrzykuje się, by po raz kolejny zakłócić obchody Święta Niepodległości...

Jak co roku zbieram się do tury objazdowej, pakuję do bagażnika kwiaty i znicze. Najpierw najbliższa rodzina. Potem groby przyjaciół, bliskich znajomych, ludzi, których szanuję. Na końcu światełko za tych, którzy swych grobów nie mają. Wśród nich mój ś.p. dziadek, Teofil Makowiecki. Ułan-legionista, zamordowany podczas transportu przez niemieckich strażników, rzucony jak pies do rowu przy torach kolejowych, gdzieś na trasie Toruń-Skierniewice...

Pewnie Dziadek zdziwiłby się, gdyby zobaczył, co zrobiono z jego Polską, z ideałami, za które oddał życie. Pewnie zakląłby po żołniersku i odruchowo szukał szabli u boku... Pewnie...

Śpij spokojnie, Teofilu. Dopilnujemy, aby 11.11.2012r  godnie obchodzono Twoje święto.

I nie nadstawię drugiego policzka.

Obiecuję. Geny zobowiązują...

Lech Makowiecki

P.S. I ostatni z moich wierszowanych felietonów z Naszego Dziennika; jak najbardziej na czasie i w klimacie Halloween... Zombii i upiory istnieją naprawdę...

UPIORY  I  LUDZIE

 

Pod cmentarnym murem

Na łączce zielonej

Biegały za piłką

Dzieci rozbawione

 

I tylko czasami

Dziwiły się z rana

Skąd ta ziemia świeża

I darń rozgrzebana

 

Pod cmentarnym murem

Nocami chmurnymi

Ludzie jak upiory

Doły ryli w ziemi

 

Z ciężarówek ślepych

Po dach ładowanych

Zrzucano jak worki

Ciała rozstrzelane

 

Pod cmentarnym murem

Drzewa wnet wyrosły

Dzieci w świat odeszły

W życie swe dorosłe

 

Wapno rozłożyło

Kości pogrzebanych

Ludziom jak upiory

Medale rozdano

 

Pod cmentarnym murem

Ale z drugiej strony

Stworzono Aleję

Wielce Zasłużonych

 

Czasem gra orkiestra

Przemową ktoś nudzi

To bliscy żegnają

Upiory – jak ludzi

 

Pod cmentarnym murem

Na tej samej ziemi

Leżą obok siebie

Krzywdzący... Skrzywdzeni...

 

Tu marmur grobowców

Tam krew w każdej grudzie

Wstaną na Sąd Boży

Upiory... I Ludzie...

 

Z cyklu – znalezione w sieci: w listopadowym klimacie...

„Ballada o rotmistrzu Pileckim” z płyty „Obudź się, Polsko”:

 

I wspomnienie o Ince...