Pięć zasad rozpatrywania skarg. Wszelkie próby naprawy państwa nie powiodą się, jeśli nie dojdzie do ich złamania

Jakakolwiek naprawa państwa wymaga tej jednej, podstawowej zmiany – musi się zmienić system rozpatrywania skarg.

Konstytucja przyznaje obywatelom prawo skargi. I ludzie skargi piszą, zwykłe, polecone, nie zdając sobie sprawy, że to próżny trud, bezsilne złorzeczenia. Załatwianiem skarg w Polsce rządzi bowiem niepodzielnie pięć następujących zasad:

Zasada pierwsza – Władza musi wiedzieć, kto się na nią skarży, dlatego skargi anonimowe nie są rozpatrywane. Co ciekawe – w odwrotną stronę ta zasada nie obowiązuje i na przykład władza skarbowa anonimowe donosy przyjmuje chętnie. Anonimy przeciw obywatelowi są mile widziane, natomiast anonimy przeciw władzy są niedopuszczalne.

Zasada druga - odpowiedzi na skargę udziela ten, kogo skarga dotyczy. Stary to obyczaj, silny jak prawo, że możesz pisać do wszystkich świętych, do ministrów, marszałków czy prezesów, a odpowiedzi na skargę zawsze udziela ten urzędnik, na którego skarga została wniesiona.

Zasada trzecia – odpowiedź na skargę powinna być możliwie zawiła i jak najmniej zrozumiała, w tym celu zaleca się cytowanie w odpowiedzi jak najwięcej przepisów prawnych, orzeczeń sadowych itp., natomiast należy unikać odpowiedzi wprost na zarzuty skarżącego.

Zasada czwarta - skargi dzielą się bezzasadne i oczywiście bezzasadne. Przyznanie racji skarżącemu jest niedopuszczalne, nieliczne przypadki, w których przyznano rację skarżącemu, stanowią wyjątek potwierdzający regułę oczywistej bezzasadności wszelkich skarg.

Zasada piąta – złożenie skargi nie powinno pozostać bezkarne, a przynajmniej powinno doprowadzić do pogorszenia sytuacji skarżącego. Jeśli skarżący zarzuca, dajmy na to, przewlekłość postępowania, to po wniesieniu skargi postępowanie powinno tym bardziej ulec spowolnieniu. Dobrze jest też znaleźć w skardze takie elementy, które pozwolą postawić delikwenta w stan oskarżenia za pomówienie, zniesławienie lub naruszenie dóbr osobistych.

Wszelka walka z korupcją, nepotyzmem, aferami, wszelkie próby naprawy państwa, nie powiodą się, jeśli nie dojdzie do złamania powyższych pięciu zasad.