Pawlicki w "Uważam Rze": Polaków po Smoleńsku wsysa czarna dziura. Znikają. "Spustoszenie w polskich duszach i umysłach"

Polaków wsysa czarna dziura. Znikają. Nie tylko z powodu demograficznej katastrofy. Przede wszystkim z powodu aksjologicznego trądu, jakim jest zgoda na narodowy strach - stwierdza w ważnym tekście na łamach tygodnika "Uważam Rze" publicysta, reżyser, producent filmowy Maciej Pawlicki.

W jego opinii Polacy podzielili się na cztery „plemiona” -tych, którzy wiedzą, że w Smoleńsku dokonano zamachu, którzy wiedzą, że zamachu na pewno nie było, którzy wciąż nie wiedzą, ale chcą się dowiedzieć. I wreszcie tych, którzy nie wiedzą, ale dowiedzieć się nie chcą:

Zwykle stronię od nadużywania wielkich słów, ale tym razem powiem, że od tego jak wielkie już jest i jak wielkie będzie się stawać to czwarte „plemię”, zależy czy przetrwamy jako państwo. A może i jako naród.

Pawlicki podkreśla, że rozumie postawę tych, którzy są pewni, że w Smoleńsku był zamach. Taka hipoteza jest pierwszą rozważaną w przypadku tragicznej śmierci każdego przywódcy każdego państwa na świecie. U nas tymczasem - analizuje Pawlicki - została natychmiast histerycznie odrzucona:

A potem ruszyła lawina krętactw, kłamstw, zacierania śladów, ostentacyjnego niszczenia dowodów, niewiarygodnie bezczelnego prowokowania przez Rosjan polskiej opinii publicznej, poniżania przedstawicieli polskiego państwa, powodujących nie - choćby elementarny - opór, choćby pozorowanie prób przywracania symetrii, ale żałosną służalczość.  Zbyt wiele tajemniczych zaginięć lub nagłych śmierci osób, które mogły o przyczynach i przebiegu tragedii dużo wiedzieć.

Zbyt wiele twardych argumentów wybitnych przedstawicieli nauk ścisłych, że z lotem i rozpadem tupolewa było zupełnie inaczej niż nam opowiedziano. Zbyt  wiele jednoznacznych polskich doświadczeń z KGB, z sowiecką ostentacją w kłamstwach.

Pawlicki dodaje, że rozumie też - choć z trudem - postawę tych, którzy są przekonani, że był to tylko tragiczny wypadek, że zamachu nie było. Którym nie mieści się w głowach, żeby w XXI wieku, w cywilizowanej Europie, rząd, jednak niby demokratycznej, zabiegającej o szacunek w świecie  Rosji odważył się na tak bezczelne i „widowiskowe’ zamordowanie prezydenta państwa Unii Europejskiej i NATO odwiedzającego rosyjskie terytorium:

Łapczywie łykają te medialne zapewnienia, jak narkoman na głodzie. Tak naprawdę, w głębi duszy, nie wierzą w nie, bo mimo woli zobaczyli już i usłyszeli jak wiele jest kardynalnych wątpliwości wobec putinowskiej wersji, podtrzymywanej przez polski rząd. Ale chcą od tych wątpliwości uciec, zakrzyczeć je w sobie, wypchnąć. Dlaczego? Bo się boją.  I nie chcą myśleć o tym strachu i poniżeniu jakie im niesie. Chyba jako pierwsza pisała o tym Barbara Fedyszak-Radziejowska, już dwa lata temu.

Im więcej pojawia się wątpliwości i dowodów na to, że kagiebowska generalica w białych okularach z premedytacją kłamała w kilkudziesięciu punktach, tym rozpaczliwiej zaciskają oczy i zatykają uszy, tym głośniej krzyczą, że dość już o trumnach.

Pawlicki ocenia, że jednym z kluczowych powodów takiej postawy jest strach. I że to postawa niezwykle groźna dla Polski i Polaków. Bo traktowany jest jako polityczny realizm, jako nieunikniona konieczność:

Bo przecież nie damy rady, oj, nie damy. Takie upokorzenie, takie spuszczenie głowy przez Polskę oznaczać będzie spuszczenie głowy na bardzo długo, może na zawsze, ale także nieodwracalne spustoszenie w polskich duszach i umysłach.

Tak, jeśli to był zamach, to jego autor wykonał pracę arcydiabelską.  Nie tylko dlatego, że zabił 96 wybitnych Polaków. Także dlatego, że wciąga wielu z nas w otchłań samosplugawienia

- podkreśla publicysta w "Uważam Rze".

gim, źródło: Uważam Rze