>>Nazajutrz po tragedii smoleńskiej „ciało Polski” znalazło się „na moskiewskim stole prosektoryjnym”<<

Rosyjskie prowokacje podczas Euro są tak ostentacyjne, że mogą się komuś wydać transgresją, ostatecznym przekroczeniem kulturowych barier. Sztandary z sierpem i młotem, od wielu lat niewidziane na polskich ulicach, faktycznie działają na wyobraźnię. Jednak w sensie politycznym to tylko powierzchowne gesty, będące konsekwencją utraty przez III RP podmiotowości. Prawdziwą transgresją był Smoleńsk. Nazajutrz po tragedii – jak obrazowo ujmuje to w wierszu Aleksander Rybczyński – „ciało Polski” znalazło się „na moskiewskim stole prosektoryjnym”. Zaczęło się wielkie sprzątanie, zacieranie śladów. Pogarda Kremla dla zdruzgotanego państwa z każdym dniem stawała się bardziej widoczna. Dość wspomnieć konferencję prasową MAK-u czy neverending story o zwrocie wraku tupolewa.

(...) Każdy, kto śledzi tę rosyjską ofensywę z twardej skały polskiego romantyzmu, ze smutkiem obserwuje jej skutki. Prorosyjskie wypowiedzi Bronisława Komorowskiego, „głęboka wdzięczność” Andrzeja Wajdy za przyznanie mu Orderu Przyjaźni Federacji Rosyjskiej, panegiryki Daniela Olbrychskiego, wzywanie do zapalania zniczy na grobach sowieckich żołnierzy w rocznicę Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, która nam kojarzy się z tekstem powstańczej pieśni: „Czekamy ciebie czerwona zarazo, byś wybawiła nas od czarnej śmierci”... Mało? Nie wiem, czego jeszcze potrzeba, by większość Polaków dostrzegła miejsce, w którym znaleźliśmy się po Smoleńsku. Niestety, nie jest to żadna strefa kibica. To strefa rosyjskich wpływów.

Wojciech Wencel w stałym felietonie w tygodniku "Gazeta Polska"