"Odzyskane dzięki smoleńskiej tragedii marzenie o polskiej wielkości będzie w nas rosło. I w swoim czasie wyda dobre owoce"

Tamten kwiecień

To było przebudzenie z długiego letargu. Już wtedy, rankiem 10 kwietnia 2010 r., gdy okazało się, że historia wcale się nie skończyła.

"Gazeta Polska Codziennie" 7-9 kwietnia 2012

Długo nie potrafiłem wyjść z domu. Przeżywałem narodową tragedię, widząc przez okno bociany, które po zimie zdążyły już wrócić do gniazda na wieży kościoła. (...)

13 kwietnia.(...) W głowach siedzi nam śmierć, znienawidzona za swoje okrucieństwo, ale też wyrywająca nas z jałowego materializmu. Smoleńska tragedia daje nam szansę na nowy romantyzm, ukazujący dzieje Polski w perspektywie duchowej. (...)

14 kwietnia. Tego się boimy. Powrotu żywej pamięci narodowej. Bo jeśli prezydent Lech Kaczyński zostanie pochowany na Wawelu, będzie to pomost łączący Polskę dawną i dzisiejszą. Potwierdzenie wspólnoty polskiego losu, który jednoczy żywych i umarłych. (...)

19 kwietnia. (...) Świat bardzo szybko zapomni o Smoleńsku i znów staniemy się dla niego kłopotliwym państewkiem, które komplikuje stosunki z Rosją. Chyba że zwycięży u nas „polityka miłości” i dobrowolnie wejdziemy do strefy wpływów naszego wielkiego sąsiada. Wtedy cała Unia Europejska będzie nas chwalić za polityczną dojrzałość, pragmatyzm, pozbycie się kompleksów i co tam jeszcze.

Wciąż słyszymy ten skrzek karłów: „Nie można ciągle żyć w uniesieniu. Za miesiąc, dwa wrócicie do bogacenia się, wydawania pieniędzy i przeżuwania medialnej papki. Znów staniecie się nam podobni”. W jakimś stopniu na pewno. Ale to odzyskane dzięki smoleńskiej tragedii marzenie o polskiej wielkości będzie w nas rosło, będzie skłaniało nas do zmagania się z własnym egoizmem. I w swoim czasie wyda dobre owoce.

Czy rośnie? Spotykając się ze wspaniałymi Polakami na prowincji i obserwując tłumy na Krakowskim Przedmieściu, jestem tego pewien.

Wojciech Wencel, poeta, na swoim blogu