"Ludzie o pustych oczach" czyli kilka wstrząsajacych zdań o pokoleniu, które wyszło na ulice w sprawie ACTA

Internet stał się ich drugim domem, ale domem umownym. Substytutem domu, którego im nie daliśmy. To jest bowiem pokolenie, które zostało pozbawione miejsc intymnych. Upubliczniliśmy ich najbardziej osobiste przeżycia. Owszem, organizujemy dziecku urodziny, ale przenieśliśmy je z domu do pubu, bo tak jest wygodniej. Bo my tylko przyprowadzamy dzieci, a inni się zajmą resztą. Taśmowo. Kojarzone z pozytywnymi emocjami urodziny przestają więc kojarzyć się z domem. Dom przestaje być miejscem intymnym. Staje się nim pub. Niedzielna rodzinna wyprawa, na ogół jedyne wspólne wyjście w ciągu tygodnia, to wyprawa do hipermarketu, a więc miejsca odartego z prywatności. Skutkiem jest narastające poczucie samotności, które tak obrazowo określił kiedyś Hansen pojęciem: „Człowiek o pustych oczach”. To jest często człowiek żyjący obok nas, w naszej rodzinie, ale z dojmującym uczuciem głodu rodziny, w której się rozmawia nie o karierze i certyfikatach, ale zwyczajnych sprawach.

– Portale społecznościowe, na których pokolenie Facebooka prowadzi z sobą mniej lub bardziej osobiste rozmowy są chyba dla nich czymś więcej niż substytutem bliskości, skoro tak bronią internetowej wolności.
– Czy nie będziemy bronić naszego domu, nawet, kiedy będzie w nim pusto i zimno? Będę trwał w uporze, mówiąc, że młode pokolenie zostało przez nas brutalnie i zbyt szybko wrzucone w przestrzeń publiczną. Pod różnego rodzaju hasłami zaczęliśmy wprowadzać dzieci w dorosłe role. Chcieliśmy, by jak najwcześniej posiadło określone umiejętności i kompetencje, wprowadzaliśmy w świat niezdrowej konkurencji. Coraz częściej do coraz młodszych dzieci mówimy: – To ci nic nie da. To nie przełoży się na karierę. Dziecko nie słyszy: zobacz jaki piękny widok, spróbuj narysować to, co razem widzimy, tylko: narysuj tak, żebyś wygrał konkurs. Nie zachęcamy dziecka do zabawy z kolegą. Zachęcamy do rywalizacji: masz być debeściak, masz być od niego lepszy. Słynne „Od przedszkola do Opola” jest dobrą ilustracją zjawiska nazywanego znikającym dzieciństwem.

"Sytuacja podbramkowa", Prof. Piotr Petrykowski, pedagog w rozmowie z Anną Raczyńską na łamach "Tygodnika Solidarność"