Judasze polscy. Nazywać zdrajców po nazwiskach. Niech poczują towarzyski ostracyzm.

Oburzają się dziś ludzie tzw. Salonu, panie i panowie z mainstreamowych mediów, że w polskiej debacie publicznej zaczęło funkcjonować odwiecznie pojęcie: "zdrada". I że to, wydawałoby się, staroświeckie słowo ma coraz większą siłę rażenia, że budzi emocje, że się go wielu ludzi boi. "Jak w ogóle można go używać?" - jakby pytali niektórzy.

No, dobrze, jeszcze w okresie okupacji niemieckiej albo lepiej powiedzieć (bardziej neutralnie…): okupacji Hitlera, taki termin miał prawo występować - ale teraz? Tak właśnie dowodzą niektórzy. I dodają: obecnie już nie jest biało - czarny film jak wtedy… A ja pytam: a dlaczego by nie? Czy zdrada przez ostatnie 70 lat przestała być zdradą? Czy teraz nie ma już Wspólnoty, a więc nie ma kogo zdradzać? Czy może współcześni Polacy zamienili się w Anioły i nie zdradzają, jak kiedyś Ludwik Kalkstein generała Grota - Stefana Roweckiego? Nie, nic bardziej mylnego. Dziś Kalksteinów Ci u nas dostatek. Tylko jakby- czy może jakoby - nie wypada o nich mówić.

A może właśnie, trawestując Józefa Mackiewicza: "TRZEBA GŁOŚNO MÓWIĆ". Nazywać rzeczy po imieniu. A zdrajców: po nazwiskach. Niech poczują towarzyski ostracyzm. Niech zobaczą, jak ktoś na ich widok spluwa z pogardą. Jak ktoś inny odwraca głowę, inny udaje, że zdrajcy nie dostrzega, inny demonstracyjnie przechodzi na drugą stronę ulicy, wreszcie inny odmówi nagle przyjścia na imieniny, choć dotąd był stałym gościem.

Skoro dla walczących o niezawisłość państwa i interes narodu pojęcie "zdrada" jest obelgą najwyższą - to znaczy, że my, jako Polacy, jesteśmy jeszcze wspólnotą, która przestrzega pewnych reguł postępowania. I która wymaga ich przestrzegania. Za cenę wykluczenia z tejże wspólnoty…