Prawicowość w Polsce to antyestablishmentowość. A za establishment można uznać u nas – używając dużego skrótu – klany esbecko-nomenklaturowe. Jeśli spojrzymy, kto dzierży kapitał, prestiż i władzę, skąd pochodzą polscy celebryci i finansjera to w dużej mierze tych właśnie grup to pojęcie dotyczy. Prawica zatem, będąc antyestablishmentowa, marzy zawsze o delegitymizacji i rozbijaniu tego porządku za pomocą różnych własnych idei – a to prawicowych, a to lewicowych. (...) 

Istniała w III RP klasa posiadająca – pochodząca sprzed 1989 roku – ale posługiwała się ona liberalizmem w wersji postkomunistycznej. Był to liberalizm niepełny, kulawy, wyzuty z całej tradycji obowiązków społecznych. Bo, jak wiadomo, rynek powinien być zawsze zrównoważony dobroczynnością, charity. Ten, kto dorobił się wielkiego majątku, korzystając ze swobód rynkowych, ma również całą masę społecznych powinności: fundowania uczelni, przytułków i innych instytucji (...).

W tej sytuacji głównym postulatem polskiej prawicy jest zmiana mechanizmu tworzenia elit. Ma to nastąpić poprzez wykształcenie takich ludzi, którzy będą myśleć suwerennie o Polsce, o tożsamości, o historii. Przyszłość podziałów politycznych w Polsce będzie więc zależeć od przyszłości establishmentu. Jeśli uda się zmienić reguły budowania establishmentu, to być może obecne podziały przestaną być aktualne.

Prezes Instytutu Sobieskiego Jan Filip Staniłko, wypowiedź dla "Rzeczpospolitej", 11 lutego 2012 roku.