Rżnięcie głupa, tak się najprościej określa postawęjaką ostatnio prezentuje nam coraz częściej Janusz Korwin-Mikke w swoich tekstach publicystycznych:

„Oglądałem sobie właśnie clip: „Znane osoby o JKM” i przyszła mi do głowy myśl prosta:

Ci wszyscy ludzie tak mnie popierali. Popierali i popierali. Tymczasem gdyby taki jeden z drugim zamiast „popierać” przyniósł np. 10 podpisów i zgłosił się na listy wyborcze Nowej Prawicy – to mielibyśmy ponad 15%. (…) Niech mi ktoś wytłumaczy: co ich powstrzymało?”

Na filmiku na który powołuje się prezes Kongresu Nowej Prawicy pojawiają się m.in.: prof. Krzysztof Rybiński, prof. Romuald Szeremietiew, Rafał Ziemkiewicz, Krzysztof Bosak, Artur Zawisza… Co ich więc powstrzymało? A może warto zadać inne pytanie: Dlaczego Korwin-Mikke zawalił wygrane wybory parlamentarne? Czwarte miejsce w wyborach prezydenckich i 2,5% głosów, w wyborach na prezydenta Warszawy 3,9%, a do sejmiku ponad 5%. Wystarczyło więc tylko kontynuować już rozpoczęty marsz i byłby Sejm. Do już sprawdzonego zespołu ludzi wystarczyło tylko dokooptować kolejne, a zbudowane struktury wyborcze w kampanii samorządowej wystarczyło tylko dalej rozbudowywać o te miejsca, które na mapie były białymi planami. I nie trzeba by było mieć żalu do profesora jednego z drugim, że nie przyniósł 10 podpisów na listy poparcia.

Rafał Ziemkiewicz jako główny zarzut stawia Korwin-Mikkemu, że ten jedną wypowiedzią potrafi załatwić całą kampanię wyborczą. A to Janusz Korwin-Mikke chlapnie coś o podatkach za Hitlera (że były niższe, więc lud słyszy, że za Hitlera było lepiej), a to chlapnie coś o niepełnosprawnym dziecku… To jest pół biedy. Można rzec, że są to już środki ostateczne, po które sięga Korwin-Mikke. Przede wszystkim, o czym mogłem się na własne oczy przekonać, największy wpływ na wszelkie niepowodzenia polityczne ugrupowania pod wodzą Korwin-Mikkego mają jego wybory personalne, to w jaki sposób wpływa na obsadzanie różnych ważnych strategicznie pozycji w swoim ugrupowaniu.

Po udanej kampanii prezydenckiej Janusz Korwin-Mikke kluczowe stanowisko budowy struktur powierzył człowiekowi, którego pierwszy raz widział na oczy. To nie jest żart. Facet na spotkaniu po wyborach zabrał raz i drugi głos i z miejsca został prawą ręką prezesa. Korwin-Mikke, który tak czujny jest na działania bezpieki, który tyle się nawypisywał jak to bezpieka rozwalała mu partię od środka, bez mrugnięcia okiem oddał budowę struktur w ręce człowieka z ulicy, w ręce faceta, o którym nic nie wiedział. Dokładnie tak samo było z funkcją skarbnika. Ta ważna funkcja również przypadła człowiekowi, który zabrał ładnie głos i to wystarczyło, aby tak czujny i ponoć inteligentny Janusz Korwin-Mikke z miejsca wyznaczył go na to stanowisko.

Jeżeli zaś brakuje „działaczy” z ulicy, jeżeli jest ich za mało, wtedy prezes sięga po starych sprawdzonych działaczy UPR. Takich, którzy już z niejednego pieca chleb jedli i nie jedną rzecz zawalili. Po wyborach samorządowych jeden z działaczy UPR obiecał, że w 2 miesiące zbuduje struktury na 10 tysięcy osób. Po 2 miesiącach struktura nie liczyła nawet 10 osób. Zawalona zbiórka podpisów na listach poparcia przy okazji kampanii parlamentarnej to również „zasługa” innego, sprawdzonego starego działacza UPR. Korwin-Mikke doskonale wie, na kogo ma postawić, aby coś się nie udało. Jest przecież człowiekiem inteligentnym, więc trudno podejrzewać, że stawianie na ludzi z ulicy, czy stawianie na zasłużonych nieudaczników partyjnych nie jest działaniem celowym. I ten cel Korwin-Mikke osiągnął. Znowu się nie udały wybory i znowu wszyscy wkoło winni. A to ci, co nie zgłosili się na listy, a to media.

W filmie RocketMan główny bohater, jeżeli coś zbroi zawsze ma wytłumaczenie: - To nie ja, to pani ze stołówki.

- To nie ja, to pani ze stołówki – powtarza nam dziś za bohaterem tego filmu Janusz Korwin-Mikke.