Niesiołowski na kursie języka migowego. "Same rzeczy budzące odrazę. Inaczej już nie potrafi mówić"

Ktoś gotów pomyśleć, że sobie żartuję, albo jeszcze gorzej, że sobie kpię. A ja mówię całkiem poważnie.

Obawiam się o Stefana Niesiołowskiego. Że może spotkać go coś nieprzyjemnego za to wszystko, co wygadywał przez ostatnie lata. Jak mówi przysłowie – „Tyle zysku, co w pysku”.

Co on jednak ma za zysk? Same rzeczy budzące odrazę. Inaczej już nie potrafi mówić. Z jego ust wydobywają się tylko rzeczy wstrętne. Obrzydliwe – żeby użyć jego własnego języka. Wykorzystując jego powiedzenia o politycznych konkurentach, a przede wszystkim o Jarosławie Kaczyńskim, można by już wydać podręcznik słów obraźliwych, inwektyw, złorzeczeń, obelg.

Takie słowa jak – „podłość”, „nikczemne kłamstwo”, „chuligaństwo i chamstwo w polityce” , „brutalna nagonka”, „hipokryta dążący do władzy”,  latają u niego niczym pierze z rozdartej poduszki. I do tego, co pewien czas wyrzuca z siebie kłamstwa. Choćby te sprzed kilku dni, kiedy oskarżył Kaczyńskiego o to, że „wyniszczył  wszystkich, niektórych upokorzył, upodlił  jak Ujazdowskiego, niektórych złamał jak Dorna”. W tych zarzutach Niesiołowski w sposób modelowy wpisuje się w powiedzenie: „widzi źdźbło w oku bliźniego, a u siebie belki nie widzi”.

Stawiając zarzuty Jarosławowi Kaczyńskiemu, zrobił niedźwiedzią przysługę szefowi swojej partii. Mimowolnie  skierował uwagę na dokonania Donalda Tuska na tym polu. Przypomnę więc, że Tusk pozbył się kolejno śp. Macieja Płużyńskiego, Andrzeja Olechowskiego, Zyty Gilowskiej i Jana Rokity. A w ostatnich dniach – jak ktoś powiedział - dokonuje „rytualnego mordu” na Grzegorzu Schetynie.

Zliczając te wszystkie grzechy Niesiołowskiego, byłoby wbrew porządkowi świata, co więcej, wbrew naturze, gdyby miało mu to ujść płazem. Dlatego się o niego martwię. Bo go lubię. Wiec niech się nikt nie dziwi, że o nim myślę. Najbardziej boję się tego, że mu skołowacieje język. Czy w jego wieku, będzie wstanie nauczyć się języka migowego?