Piękny wiersz Mariana Hemara. " O to się modlę dziś i w każdej porze – Polskę Podolską wróć nam – Panie Boże!"

Autor był Żydem ze Lwowa, w obronie którego walczył w latach 1918 - 1920.  Chrzest katolicki przyjął w wieku dorosłym.

 

Kłaniam się Tobie...

Kłaniam się Tobie – Ziemio Podolska

Moja Ojczyzno – Ziemio Tarnopolska

Mlekiem i miodem obficie płynąca,

Wszelakim dobrem swoich gleb słynąca!



Witam Cię – Ziemio Ty niezapomniana

Od Miodoborów po Wały Trajana.

Od progów Lwowa do rumuńskich granic,

Od nurtów Lipy do zbruczańskich stanic.



Ty – Radziechowska, Brodzka, Złoczowska;

Ty – Przemyślańska, Brzeżańska, Zborowska;

Ty – Trembowelska; Ty Kopyczyniecka;

I Ty - Czortkowska i Ty – Podhajecka.



Ty – Husiatyńska i Ty też – Skałacka;

I Ty – Borszczowska i Ty też – Buczaczcka.

Witam Cię również – o ziemio szampańska,

Ty Zaleszczycka, moja – Naddniestrzańska.



Kłaniam się polom, sadom, lasom, gajom;

Kłaniam się niwom pszenno – buraczanym,

Słonecznikom i polom hreczanym!



Witam Cię – Ziemio Jedyna, Podolska,

Choć dziś nie moja, ale zawsze polska!

Witam – choć z dala od kresowych stanic,

Poprzez zasieki narzuconych granic.



Kłaniam się Tobie – Tarnopolski Grodzie

Perło Korony na Kresowym Wschodzie,

Co niczym matki opiekuńcze dłonie

Dzierżysz Podole w pieczy i obronie.



Mój Tarnopolu! Ty Grodzie Cierpienia!

Witam Cię miasto mego urodzenia!

Miasto wielekroć do piwnic burzone-

Zawsze, jak Feniks, z popiołów wskrzeszone.



Witam Was – Miasta, w których przebywałem,

W których i Wiarę i Wiedzę czerpałem.

W których wzrastałem, kochałem, cierpiałem,

Do których teraz wracam sercem całym.



Wspominam Zborów – oazę spokoju,

W którym ruszyłem do wiedzy podboju.

Wspominam miasta dziecięcych radości

I pierwszych odczuć Dobra i Miłości.



Ze łżą wspominam miasta później bliższe,

Gdy zaczynałem loty mędrsze, wyższe

Gdzie otrzymałem duszę już dojrzałą,

Gdzie to co wziąłem – we mnie pozostało.



O Zaleszczyki! Miasto słońca, wina,

Gdzie wzrósł na męża niesporny chłopczyna.

Miasto wsród Dniestru przeuroczych jarów,

Słynne przyrody, wszechbogactwem czarów.



W którym przeżyłem Czas Udręczenia,

Zsyłek i więzień, mordów, upodlenia,

Miasto, coś przeszło Wrześniem w dziejów kartę,

Wnosząc tych czasów znamię niezatarte.



Witam Cię Ludu Mej Podolskiej Ziemi,

Coś zniewolony układami złymi,

Podjął tułaczkę na Zachód daleki,

Chociaż prapolski – niemczony przez wieki.



Zabrał w tę drogę oznaki polskości

I je umieścił z dala od swych włości,

Tyś je ocalił z życia narażeniem

I uratował przed dzikim zniszczeniem.



Dziś nie podolskie już zdobią kaplice

Obrazy, świątki, figury, tablice-

A jednak daje to nam wielką wiarę,

Że kiedyś wrócą na swe miejsca stare.



I tu Was witam, z dala od Podola,

Skoro jest taka Opatrzności wola,

Choć z naszych dziedzin w trudzie przeniesione,

Ale wśród bliskich sobie serc złożone.



Witam Cię Pani nasza – Jazłowiecka!

Mario Czortkowska i Winiutyniecka.

Witam Was wszystkie i Jedną zarazem,

Tutaj, gdy klęczę w przed Twoim Obrazem –

W Dominikańskiej, stołecznej świątyni.



Wierzę, że kiedyś Bóg ten cud uczyni,

Że wrócą wszystkie Obrazy i Świątki,

W Im przynależne miejsca i zakątki –

Tam w naddniestrzańskie strony tarnopolskie,

I będą zdobić znów ziemie podolskie.



Wierzę, że jeśli taka Boska Wola –

Pozwoli wrócić na Ziemię Podola.

O to się modlę dziś i w każdej porze –

Polskę Podolską wróć nam – Panie Boże!


23 września 1986 r. , Marian Hemar