Maciążek: "Partnerstwo Wschodnie to wielki polski sukces! Też wierzyłem w ten slogan, ale czas płynął a ilość owoców była skąpa.."

Dziś szczyt Partnerstwa Wschodniego znów na krótki czas przypomni części polskiego społeczeństwa o istnieniu tzw. „wschodniego wymiaru polityki europejskiej”.

Innym rodakom, bardziej eurosceptycznym uświadomi potrzebę uprawiania polityki wschodniej przez państwo polskie. Czy skupienie masowej wyobraźni na dawnych kresach i dalej- na Rosji, przyniesie Rzeczpospolitej konstruktywną debatę nad koniecznością zmian strategii politycznej wcielanej w życie na obszarach dawnego ZSRR? Nie sądzę.

Znów usłyszymy o niebywałych sukcesach Partnerstwa Wschodniego. Nikt nie wspomni o tym, że duże europejskie stolice nie są już zainteresowane tym projektem. Berlin wsparł polsko-szwedzką ideę, bo musiał zniwelować projekt francuski- Unii na rzecz Regionu Morza Śródziemnego. Dziś Angela Merkel woli w myśl dawnej zasady „Russia first” dogadywać się z Moskwą ponad głowami „Nowej Europy Wschodniej” niż wspierać Sztokholm i Warszawę.

Znów będą nam mówić o wielkim sukcesie Ukrainy, z którą zakończono negocjacje w sprawie układu stowarzyszeniowego. Nikt nie wspomni o tym, że Rosja przygotowała konkurencyjną ofertę Unii Celnej stworzonej z Białorusią i Kazachstanem, że chce wprowadzić cła zaporowe na ukraińskie produkty. A głównym partnerem handlowym Kijowa jest Rosja nie Unia Europejska…

Nikt nie wspomni Polakom o tym, że zakończenie negocjacji przez Ukrainę nie oznacza ratyfikacji umowy stowarzyszeniowej, że wprowadzanie unijnego prawa i norm wiąże się z rosyjskim sabotażem tych poczynań, wielkimi nakładami finansowymi, niepopularnymi politycznie posunięciami, że nie gwarantuje członkostwa w Unii Europejskiej. Nikt nie wspomni w Polsce o tym, że wciągnięcie Ukrainy w orbitę umowy stowarzyszeniowej w UE wypracowała prezydencja niemiecka (pakiet EPS+), Polska rozciągnęła jedynie rozwiązania Berlina na pozostałe republiki radzieckie. Nasz strategiczny projekt przypisywany jest na europejskich salonach Angeli Merkel…

Partnerstwo Wschodnie to wielki polski sukces! Też wierzyłem w ten slogan, ale czas płynął a ilość owoców była skąpa- jajko okazywało się wydmuszką. Zamiast przyciągać ostatnią dyktaturę Europy do Brukseli postawiono na sprawdzone metody sankcji i obstrukcji, pozostawiono kryzysową Białoruś na rosyjski żer. Kryzys strefy Shengen nie wróży dobrze ruchowi bezwizowemu- filarowi Partnerstwa Wschodniego. Dziś łatwiej przepchnąć w Brukseli mały ruch graniczny z Kaliningradem.

I tak można by jeszcze wiele, że Unia karci dyktaturę Łukaszenki a głaszcze po głowie azerskiego prezydenta Alijewa- bo ma surowce, bo Nabucco. Bo Wspólnota chce wciągnąć Gruzję w swoją orbitę, ale nie potrafi wyegzekwować od kremla umowy Sarkozy’ego kończącej wojnę gruzińsko-rosyjską, umowę którą sama firmowała.

I tak można by jeszcze wiele, ale po co? Zainteresowanie tematem mainstream podtrzyma jeszcze dziś relacjonując szczyt Partnerstwa Wschodniego. Następny za dwa lata, a my przestaniemy myśleć o „głupotach”…