Jacy Rosjanie są wspaniali, jacy nasi ministrowie dzielni, czyli mydlenie oczu i kpiny Tomasza Arabskiego

Nie dziwiłem się milczeniu Tomasza Arabskiego przez 14 miesięcy po katastrofie. Na jego miejscu też nie chciałbym pokazywać się publicznie. Ale dlaczego mówi właśnie teraz? Zbliżają się wybory, w których kandyduje? Nabrał odwagi? Otrząsnął się z traumy? Nie drwię z przeżyć szefa kancelarii premiera, bo rozumiem, że to, co zobaczył w Smoleńsku i później w Moskwie było niewątpliwie wielkim, trudnym przeżyciem. Uważam jednak, że obowiązkiem Arabskiego wobec opinii publicznej i wobec rodzin ofiar było wyjaśnienie wszystkich wątpliwości, jakie pod jego adresem pojawiły się w ciągu ponad roku.

Nie zrobił tego. Dziś w wywiadzie dla "Polski" zabiera głos, by – jak wszyscy urzędnicy rządowi – podkreślić swoją znakomitą pracę w pierwszych godzinach i dniach po katastrofie.

By, mydlić oczy wiekopomnym wydarzeniem, jakim miało być spotkanie premierów 7 kwietnia.

Wizyta premiera Tuska w Katyniu, wspólna obecność z premierem Rosji, oddanie hołdu ofiarom były jednym z fundamentalnych, symbolicznych wydarzeń, które, gdyby nie tragedia 10 kwietnia, byłyby jednym z kluczowych w najnowszej historii Polski elementów. 10 kwietnia jak gdyby wymazał to, co się wydarzyło 7 kwietnia. A był to przecież dzień, w którym premier Rosji uklęknął przed grobami oficerów zamordowanych w Katyniu, złożył wieniec, zapalił świece. Premier Tusk miał przemówienie. Głębokie, chwilami wstrząsające. Patrzyłem na ludzi, którzy go słuchali, i miałem poczucie, że przeżywają to tak jak ja. Że widzimy, jak zwycięża prawda. Ostatecznie. Tego dnia doszło do symbolicznego zamknięcia tej dyskusji o Katyniu i tego znaku zapytania, jaki pojawiał się w Rosji. Byłem szczęśliwy.

Te słowa mnie szokują. Pominę już wyjątkowo absurdalne nazywanie spotkania Tuska z Putinem w Katyniu "jednym z kluczowych w najnowszej historii Polski elementów". Jedyne, co można tu powiedzieć, to wyrazić ulgę, że Tomasz Arabski nie pisze podręczników historii. Ale mówienie, że 7 kwietnia „ostatecznie zwycięża prawda", że „tego dnia doszło do symbolicznego zamknięcia dyskusji o Katyniu i tego znaku zapytania, jaki pojawiał się w Rosji" jest jedną wielka kpiną. Chyba, że jest coś, o czym nie wiemy. Może to na ręce pana ministra Arabskiego Rosjanie przekazali nieznane nam wcześniej dokumenty dotyczące sowieckiej zbrodni? Może to on jest w posiadaniu tzw. białoruskiej listy katyńskiej i zapomniał o tym powiedzieć komukolwiek? Może według niego nie wydarzyły się skandale z tablicą usuniętą ze smoleńskiego kamienia i przyklejoną na kamieniu pod Strzałkowem?

W wywiadzie w „Polsce" zabrakło mi kilku kwestii – m.in. dociśnięcia Arabskiego o rozdzielenie wizyt – on (poza samym premierem) wie o tym najwięcej; jego zachowania na miejscu katastrofy, które – według relacji urzędników kancelarii prezydenta – miało mieć niewiele wspólnego z rzetelną pracą dla państwa ponad partyjnymi podziałami, a sporo z PR-em; i wreszcie decyzji, które zapadały w Moskwie w czasie identyfikacji ciał, przyjętych procedur zabraniających otwierania trumien po powrocie do Polski.

W tej ostatniej sprawie Arabski nie mówi ani słowa, koncentruje się na bólu, jaki wówczas przeżywał i na doskonale zorganizowanej przez niego i minister zdrowia pomocy dla rodzin. Sami bliscy ofiar mają w tym względzie zupełnie inne odczucia. Mówią o nich w najbliższym numerze tygodnika „Uważam Rze", do którego lektury zachęcam wszystkich Państwa, a ministra Arabskiego w szczególności.