Papież upupiany i papież szarpany za nogawki. Weekendowy przegląd prasy Piotra Zaremby przed beatyfikacją. Rysuje Krauze

Z pewnością różni ludzie i różne środowiska mają problem z Janem Pawłem II.

Można to wyczytać już z tytułu wywiadu w weekendowej Gazecie Wyborczej „Wielki omylny papież”. Związany ze Znakiem teolog Karol Tarnowski reklamowany jako człowiek zaprzyjaźniony z Janem Pawłem II ma tyle wątpliwości i zastrzeżeń, że można by nimi obdzielić tuzin nieprzyjaciół Pana Boga.

Ale przecież i w majestatycznym tekście Pawła Milcarka w sobotniej „Rzeczpospolitej ”Nowe życie Jana Pawła II” wyczuwa się potężną porcję dyplomacji. Bo tradycjonaliści, integryści też mieli do tego papieża niejedną pretensję: o nadmierne złudzenia ekumeniczne, o porzucenie tradycyjnej przedpoborowej liturgii, o kompromisy teologiczne z protestantami. On rzeczywiście – to akurat trafnie wychwycił kilka dni temu filozof z Wiednia profesor Krzysztof Michalski - nie daje się nigdzie do końca zaszeregować, wtłoczyć w żaden schemat.

A w Polsce schematyczne dyrdymały z New York Timesa zgłaszające zastrzeżenia, że „zbyt konserwatywny”, czyli zbyt wierny nauce swojego Kościoła ciągle nie znajdują stuprocentowej aprobaty nawet w liberalnych mediach. "Wyborcza” się dopiero szykuje? Trudno powiedzieć.

Nie mam pretensji o to, że ktoś się spiera z Janem Pawłem II. Sam mam mnóstwo wątpliwości wobec Jego nauczania: szczególnie w sprawach na poły politycznych (twardy pacyfizm, nieomal bezwarunkowe odrzucenie kary śmierci), ale i w czysto moralnych (stosunek do antykoncepcji). Trochę mnie dziwi i bawi, gdy podobne rewizje (dotyczące środków antykoncepcyjnych) zgłasza katolicki teolog – profesor Tarnowski właśnie – wydawało mi się, że oni powinni być strażnikami ortodoksji. Ale powtórzę raz jeszcze: rozumiem dyskusję. Ona się zawsze toczyła w samym Kościele, a trudno żeby się nie toczyła we współczesnym świecie.

Śmieszy mnie dopiero, gdy Jana Pawła II próbuje się wepchnąć we własne doraźne oczekiwania. Niezawodna Katarzyna Wiśniewska w stylu politruka, który pomógł jej niedawno uczynić z arcybiskupa Gądeckiego pisowskiego poplecznika, dociska teologa o stosunek papieża do Radia Maryja.

Upominał je, ale może za słabo...

Przypomina się błyskotliwa uwaga profesora Legutki z głębokich lat 90. o dziennikarzach widzących całą Polskę jako jedną wielką redakcję „Wyborczej”. No więc nie Polskę, a świat cały tak widzą.

A profesor Tarnowski tłumaczy:

Ze strony Rydzyka było to cyniczne, że wykorzystywał dobroć papieża, który zawsze wolał powiedzieć coś pozytywnego niż skrytykować. To prawda, że za mało protestował przeciw temu, co działo się w Radiu Maryja, ale na pewno nie popierał ojca Rydzyka.

Na pewno. Niedługo dowiemy się, że Papież wielki, ale pod koniec życia zaniemógł jak Herbert, tym większa odpowiedzialność spoczywa na świadomych rzecznikach jego racjonalnie przejrzanej i poprawionej spuścizny, Piszę to jako komentator wobec Radia Maryja krytyczny. Brzydzi mnie bowiem żenada takich doraźnych manipulacji.

Ciekaw jestem swoją drogą co mainstreamowe media napiszą o wydanej właśnie przez „Krytykę Polityczną” książkę „Antypapież” Tomasza Piątka. Ośrodek polityczny Sławomira Sierakowskiego próbuje uczynić z tego wielkie zdarzenie: oto beatyfikację upamiętnia się pamfletem. Publicyści Wyborczej oburzający się niedawno na „jednostronne” potraktowanie choćby osoby Wojciecha Jaruzelskiego, zawsze skłonni aby występować w obronie postponowanych autorytetów, opowiadający o szarpaniu za nogawki, mają okazję się wykazać. Właściwie powinno się odłożyć książkę Piątka już po wstępie. Nie dlatego, że obrazoburczy. Dlatego, że infantylny:

Drogi czytelniku, niezależnie czy masz sentyment do tej postaci, czy też nie zapewne nieco znużony/znużona jesteś nieustannym odmienianiem przez wszystkie przypadki imienia Jana Pawła Drugiego i tytułu Ojca Świętego. Rozumiem cię doskonale. Ja też mam dosyć, do tego stopnia, że nieraz mam w oczach walizki, a w sercu emigrację. (…) O wiele chętniej pisałbym tutaj o moich kotach, Ciri i Jaskrze, z których jeden jest biały, a drugi szary, jeden jest kotką, a drugi kocurem, jeden próbuje naśladować ludzką mowę, co daje efekt podobny do skrzypienia zardzewiałej huśtawki, a drugi sika nam czasem w łóżko

– to luzacki styl mający wyrazić dezynwolturę do tematu. Pytanie, dlaczego Piątek nie poprzestał na kotach, na tyle bowiem można ocenić jego intelekt, więźnie mi w ustach. To byłoby w jego duchu, ale może nie bierzmy przykładu. Nie bierzmy, aczkolwiek dodać da się niewiele.

To popis na poziomie obrazoburczego wypracowania uzdolnionego licealisty. Sprzedawany jako krytyka z pozycji protestanckich, a w rzeczywistości zbiór najbardziej obiegowych pretensji nieoryginalnego antyklerykała i libertyna, któremu Papież przeszkadza, więc będzie go wyśmiewał za wszystko. Za to, że nie jest głową chrześcijaństwa (nikt go tak poza Piątkiem nie nazywa), bo przecież są inne wyznania chrześcijańskie. Albo za to, że ludzie nie żyją według jego nauk. Albo za to, że jego nauki o aborcji są nieżyciowe. Albo za to… Do tego aby skrzyżować szpady z Karolem Wojtyłą, trzeba życiowego doświadczenia i odrobiny mądrości.

Tu się jednak uwidacznia przewaga tak tradycyjnych ośrodków jak Wyborcza: wolę jednak solennego Tadeusza Mazowieckiego niż zwykłe gówniarstwo. Ale jestem głęboko przekonany, że Wyborcza na gówniarstwo przymknie dobrotliwe oko. A za jakiś czas… No właśnie, co za jakiś czas?