Papież Benedykt XVI: "Chrystus zmartwychwstał! Odgłos tego wydarzenia, jaki wyszedł z Jerozolimy dwadzieścia wieków temu, nadal rozbrzmiewa w Kościele"

Poranek wielkanocny przyniósł nam radosną wiadomość – starożytną a ciągle nową: Chrystus zmartwychwstał! Odgłos tego wydarzenia, jaki wyszedł z Jerozolimy dwadzieścia wieków temu, nadal rozbrzmiewa w Kościele, który niesie w sercu żywą drżącą wiarę Maryi, Matki Jezusa, wiarę Magdaleny i innych kobiet, które jako pierwsze ujrzały pusty grób, wiarę Piotra i innych apostołów

- mówił w niedzielę papież Benedykt XVI.

W orędziu wielkanocnym Urbi et Orbi, Miastu i Światu Ojciec Święty podkreślił, że także dzisiaj, w czasach nowoczesnych supertechnologii, wiara chrześcijan opiera się na orędziu, na świadectwie tych sióstr i tych braci, którzy zobaczyli najpierw odsunięty kamień i pusty grób, później tajemniczych zwiastunów, którzy poświadczyli, że Jezus, Ukrzyżowany, zmartwychwstał, a następnie On sam, Nauczyciel i Pan, żywy i dotykalny, ukazał się Marii Magdalenie, dwóm uczniom i w końcu wszystkim jedenastu, zgromadzonym w Wieczerniku.

Jak podaje Katolicka Agencja Informacyjna na swojej stronie internetowej, papież mówił, że zmartwychwstanie Chrystusa nie jest owocem spekulacji czy jakiegoś doświadczenia mistycznego: jest to wydarzenie, które z pewnością wykracza poza historię, ale które dokonuje się w dokładnej chwili dziejowej i pozostawia w niej niezmywalną pieczęć:

Światło, które oślepiło straże, czuwające przy grobie Jezusa, przeniknęło czas i przestrzeń. Jest to światło odmienne, boskie, które rozerwało ciemności śmierci i wprowadziło na świat blask Boga, blask Prawdy i Dobra. Tak jak promienie słońca na wiosnę sprawiają, że wyrastają i otwierają się pąki na gałęziach drzew, podobnie promieniowanie, bijące od Zmartwychwstania Chrystusa nadaje siłę i znaczenie wszelkiej nadziei ludzkiej, wszelkiemu oczekiwaniu, pragnieniu i planowi. Dlatego cały wszechświat raduje się dziś, włączony w wiosnę ludzkości, która staje się wyrazicielką niemego hymnu chwały stworzenia.

Papież mówił też o tych, którzy dziś cierpią:

Niech do tak licznych uchodźców i uciekinierów, pochodzących z różnych krajów afrykańskich i zmuszonych do pozostawienia osób najbliższych, dotrze solidarność, solidarność wszystkich, a ludzie dobrej woli niech zostaną oświeceni do otwarcia się na przyjęcie ich, aby w sposób solidarny i uzgodniony można było wyjść naprzeciw naglącym potrzebom tak wielu braci, a do tych, którzy podejmują wielkoduszne wysiłki i dają przykładne świadectwa w tej dziedzinie, niech dotrze nasze poparcie i uznanie.

"Wesołych Świąt Wielkanocnych dla wszystkich!" - zakończył papież Benedykt XVI.

 

Wczoraj natomiast, w Wielką Sobotę Kościół w modlitewnej ciszy skupiał się wokół tajemnicy zejścia Chrystusa do otchłani. Liturgiczne milczenie przerwała dopiero Wigilia Paschalna będąca pamiątką przejścia Zbawiciela ze śmierci do życia.

Tak było również w Watykanie, gdzie wieczornemu nabożeństwu z liturgią światła, słowa, chrztu i Eucharystii, przewodniczył Benedykt XVI. W czasie ceremonii o chrzcił sześcioro katechumenów pochodzących z Albanii, Chin, Peru, Rosji, Singapuru i Szwajcarii. Natomiast dziś przed południem Papież odprawi na Placu św. Piotra uroczystą rezurekcję, a w południe wygłosi tradycyjne orędzie wielkanocne i udzieli błogosławieństwa Urbi et Orbi.

W oczekiwanie na słowa Ojca Świętego prezentujemy fragmenty wypowiedzi Benedykta XVI, których udzielił w programie włoskiej telewizji publicznej RAI Uno, zatytułowanym „Na Jego obraz". Zostały one nagrane wcześniej w Watykanie i sa odpowiedziami na siedem pytań. Pierwsze pochodziło od siedmioletniej dziewczynki. Przypomnijmy, że również Jan Paweł II odpowiadał kiedyś przed kamerami polskiej telewizji na pytania dzieci.

Japonka, która przeżyła trzęsienie ziemi, zapytała o sens cierpienia i śmierci licznych jej rówieśników.

Benedykt XVI:

Ja też pytam o to samo: dlaczego musicie tak cierpieć, gdy inni żyją wygodnie? Nie mamy odpowiedzi, ale wiemy, że Jezus cierpiał tak jak wy, będąc niewinny. Wiemy, że prawdziwy Bóg, który ukazuje się w Jezusie, jest po waszej stronie. Bądźcie pewni, że to wam pomoże. A kiedyś będziemy też mogli zrozumieć, dlaczego tak było.

W tej chwili sądzę, że ważne jest, byście wiedzieli: Bóg mnie kocha, choć się zdaje, że mnie nie zna. Tak jednak nie jest. Kocha mnie, jest po mojej stronie i bądźcie pewni, że na świecie wielu ludzi jest z wami, myślą o was, robią co mogą, by wam pomóc. Trzeba być świadomym, iż kiedyś zrozumiem, że to cierpienie nie było na próżno, ale za nim był plan miłości.

 

Cierpienia dotyczyło też pytanie włoskiej matki, której syn od dwóch lat pozostaje w stanie wegetatywnym. Czy jego dusza go opuściła?

Benedykt XVI:

Niewątpliwie jest jeszcze obecna w ciele. Jestem też pewny, że ta ukryta dusza odczuwa w głębi waszą miłość. Choć nie rozumie szczegółów, słów, to jednak obecność miłości czuje. A zatem, drodzy rodzice, ta wasza codzienna wielogodzinna obecność to prawdziwy akt miłości, mający wielką wartość, gdyż ta obecność wchodzi w głębię ukrytej duszy.

Jest też świadectwem wiary w Boga, wiary w człowieka, zaangażowania na rzecz życia, poszanowania ludzkiego życia również w najsmutniejszych sytuacjach. Wiedzcie, że oddajecie ogromną przysługę ludzkości tym znakiem zaufania, szacunku do życia, tą miłością do udręczonego ciała i cierpiącej duszy.

 

Byliśmy prześladowani tak jak Jezus. Jak możemy przekonać naszą wspólnotę chrześcijańską, by nie pragnęła już emigrować do innych krajów? – pytali młodzi chrześcijanie z Bagdadu.

Benedykt XVI:

Muszę powiedzieć, że codziennie modlę się za chrześcijan w Iraku. To nasi cierpiący bracia, podobnie jak w innych częściach świata. Są nam zatem szczególnie bliscy i musimy zrobić co tylko możliwe, by mogli się oprzeć pokusie emigrowania, tak zrozumiałej w warunkach, w jakich żyją. Również kiedy przybywacie do nas, ważne jest przyjmować was naprawdę jako braci.

Stolica Apostolska jest w stałym kontakcie z różnymi wspólnotami, nie tylko katolickimi czy innymi chrześcijańskimi, ale też z braćmi muzułmanami, tak szyitami jak sunnitami. Chcemy doprowadzić do pojednania, zrozumienia. Chcemy też pomóc rządowi na tej trudnej drodze odbudowy rozdartego społeczeństwa.

 

O rady dla swego kraju prosiła też Papieża muzułmanka z udręczonego konfliktem Wybrzeża Kości Słoniowej.

Benedykt XVI:

Muszę powiedzieć, że dostałem wiele wstrząsających listów z Wybrzeża Kości Słoniowej, gdzie widzę tyle smutku, głębokiego cierpienia. Przykro mi, że możemy zrobić tak mało. Zawsze możemy być z wami modlitwą i, na ile to możliwe, będziemy pełnili dzieła miłosierdzia. A zwłaszcza chcemy pomóc według naszych możliwości w kontaktach politycznych, ludzkich.

Przede wszystkim pragniemy dać usłyszeć głos Jezusa, którego pani też uznaje za proroka. Był On zawsze człowiekiem pokoju. Można było się spodziewać, że kiedy Bóg przyjdzie na ziemię, zniszczy wrogie potęgi, używając przemocy jako narzędzia pokoju.

Nic z tych rzeczy: przyszedł słaby, tylko z siłą miłości, całkowicie bez przemocy, aż do pójścia na krzyż. To nam pokazuje, jakie jest prawdziwe oblicze Boga i że przemoc nigdy nie pochodzi od Niego, nigdy nie pomaga do dobrego, ale jest środkiem niszczycielskim. Nie jest drogą wyjścia z trudności. A zatem głos Jezusa przemawia silnie przeciw przemocy.

 

Odpowiadając na kolejne pytania, Papież wyjaśnił znaczenie zejścia Chrystusa do otchłani, z której prowadzi On ludzkość ku niebu, oraz Jego chwalebnego zmartwychwstałego Ciała, którym darzy nas w Eucharystii. Wreszcie Benedykta XVI zapytano, czy na początku nowego tysiąclecia zamierza odnowić akt zawierzenia Maryi.

Benedykt XVI:

 

Papieże – zarówno Pius XII, jak Paweł VI czy Jan Paweł II – dokonali wielkich aktów zawierzenia Matce Bożej i wydaje mi się, że było to bardzo ważne jako gest spełniony wobec ludzkości i wobec samej Maryi. Myślę, że teraz ważne jest przyswoić sobie wewnętrznie ten akt, pozwolić, by nas przeniknął, urzeczywistnić go w nas samych.

W tym sensie udałem się do wielkich sanktuariów maryjnych: Lourdes, Fatimy, Częstochowy, Altötting... zawsze po to, by ukonkretnić, przyswoić sobie wewnętrznie ten akt zawierzenia. Sądzę, że wielki publiczny akt został dokonany. Może pewnego dnia trzeba będzie go powtórzyć, ale na razie ważniejszym wydaje mi się go przeżywać, urzeczywistniać, wejść w to zawierzenie, aby stało się rzeczywiście naszym.

wu-ka, źródło: Radio Watykańskie, inf. własna