„Tuż obok jest zupełnie inna bajka. Smród, brud i ubóstwo, czyli Dworzec Warszawa Centralna”

Centrum Warszawy, róg Al. Jerozolimskich i Al. Jana Pawła II. Dworzec Centralny i Złote Tarasy. Dwa zupełnie inne światy, a odzielone tylko szklanymi, obrotowymi drzwiami.

Złote Tarasy, jedna z najbardziej luksusowych galerii handlowych w Warszawie. Miejsce piękne, eleganckie i  czyste. Ekskluzywne sklepy, kawiarnie, restauracje. Idealna miejscówka na zakupy, kawę czy  też obiad, a nawet wypad do kina. To tutaj spotyka się znanych ludzi, celebrytów. Przemiła obsługa i dbałość o klienta to podstawa tego miejsca.

A  tuż obok? Tuż obok jest zupełnie inna bajka. Smród, brud i ubóstwo, czyli Dworzec Warszawa Centralna. Tak, Dworzec Centralny nie kojarzy się z niczym innym. Przez szklane drzwi, jak przez magiczne lustro, przechodzi się do zupełnie innego świata. Brzydki zapach unoszący się w powietrzu, co chwila jakaś osoba prosząca o złotówkę na „jedzenie", od której z daleka wyczuwa się odór alkoholu – to norma. Do tego strażnicy miejscy, którzy „pilnują" porządku i „sympatyczne" panie w kasach biletowych, które na wstępie krzyczą, że nie udzielają informacji o rozkładzie jazdy pociągów – mimo, że mają go przed nosem – bo rozkłady jazdy są przecież wywieszone. Niedziałające ruchome schody już nikogo nie dziwią, ludzie – często z ciężkimi torbami  i wózkami – mają problemy z zejściem na perony i odwrotnie. Ale kogo to obchodzi? Nikogo. Dworzec Centralny już od jakiegoś czasu remontują, ale chyba tylko od zewnątrz. No tak, musi wyglądać pięknie. To przecież miejsce, które w pewnym sensie jest wizytówką stolicy. A przy „Złotych" i Hotelu Mariott prezentuje się nieciekawie. Obawiam się jednak, że w środku nic się nie zmieni. Smród, brud i „sympatyczna obsługa" pozostanie. Nie mówiąc już o „komforcie" jazdy, o którym całkiem niedawno pisał Paweł Burdzy.