Paweł Lisicki o presji reprywatyzacyjnej na Polskę: "Dlaczego musiała temu towarzyszyć tak potworna obłuda?"

Redaktor Naczelny "Rzeczpospolitej" Paweł Lisicki komentuje na łamach swojej gazety głośne oświadczenie przedstawiciela Światowego Kongresu Żydów (WJC) Menachema Z. Rosensafta, wzywającego do bojkotu Polski dopóki nasz kraj nie zaspokoi roszczeń Żydów ocalałych z Holocaustu oraz ich potomków. Przypomnijmy, że pełny tekst oświadczenia Menachema Z. Rosensafta - od którego zdystansowały się później władze WJC zamieściliśmy na naszym portalu.

Komentując zdarzenie, Paweł Lisicki wychodzi od stwierdzenia:

Od lat słyszałem, że dyskusja o polskich winach wobec Żydów jest niezbędna dla samych Polaków. Mówiono mi, że bez zmierzenia się z niewygodnymi dla narodu faktami nigdy nie nastąpi oczyszczenie polskiej pamięci.

Redaktor Naczelny "Rz" przypomina, że wielokrotnie mówiono Polakom, iż w sprawie narodowych win chodzi "wyłącznie o prawdę, o zadośćuczynienie moralne".

Dumni z siebie Polacy powinni mieć odwagę dostrzegać błędy i zło przeszłości. Słusznie.

Tak też - dodaje publicysta - tłumaczono publicystyczną działalność Jana Tomasza Grossa, począwszy od sąsiadów. Zdaniem Lisickiego, ta "piękna wizja" legła jednak w gruzach za sprawą oświadczenia Rosensafta. A legła nie dlatego, że prawnik ten domaga się zadośćuczynienia i odszkodowań za pozostawione mienie. To byłoby, słusznie ocenia Lisicki, czymś naturalnym. Ale nie tu leży istota sprawy:

Otóż gdyby pan Rosensaft ograniczył się do obrony prawa własności, przyznałbym mu rację. Niestety, poszedł dalej. W krótkich acz żołnierskich słowach przedstawił wizję historii stosunków polsko-żydowskich w wersji a'  la Gross. Nie ma tu nic o moralności. To zwykły szantaż. Przeprowadzenie rachunku sumienia przestaje być sposobem oczyszczenia pamięci, staje się zaś instrumentem, za pomocą którego chce się wymusić na Polakach odszkodowania. Widać teraz przynajmniej, czemu służyły kolejne dzieła Grossa i ich promocja. Nie chodziło o prawdę i pojednanie, ale o dostarczenie poręcznych i skutecznych narzędzi nacisku.

Lisicki dodaje, że nawet rozumie tę postawę, pyta jednak:

(...) dlaczego musiała temu towarzyszyć tak potworna obłuda?

Sil