Czeski poeta i tłumacz o Michniku: "Grozi mu, że znana maksyma „Za młodu rewolucjoniści, na starość reakcjoniści" sprawdzi się w jego przypadku"

Josef Mlejnek, czeski poeta i tłumacz, w czasach komunizmu opozycjonista, zamieścił 22 marca w czeskim dzienniku „Lidove Noviny" artykuł pt. „Namisto argumentu pravni chytristika". ("Zamiast argumentów kruczki prawne"). Tłumaczenie tekstu - poświęconego procesowi wytoczonemu przez koncern Agora Poecie Jarosławowi Markowi Rymkiewiczowi - zamieszcza dziś "Rzeczpospolita".

Josef Mlejnek wyjaśnia czeskiemu czytelnikowi szczegóły sprawy, skupionej wokół twierdzenia Rymkiewicza, iż redaktorzy "Wyborczej" są "duchowymi dziedzicami tradycji przedwojennej Komunistycznej Partii Polski". Dodaje, że słowa te padły "w wyjątkowo emocjonalnie wyczerpujących dniach po katastrofie smoleńskiej w kwietniu ubiegłego roku".

Zdaniem czeskiego poety, "na poziomie podstawowym Rymkiewicz nie mówi w zasadzie nic innego niż to, co formułuje np. Ryszard Legutko w swoim >>Eseju o duszy polskiej<<".

Opisując Rymkiewicza, Josef Mlejnek stwierdza:

Rymkiewicz jest również osobą o jasno zadeklarowanych poglądach politycznych: w ostatnich latach wspiera PiS, aktywnie włączył się m.in. w kampanię prezydencką Jarosława Kaczyńskiego.

Mlejnek przypomina również, że Agora wytacza procesy swoim polemistom od dawna, czego doświadczył choćby prof. Zybertowicz za zdanie „Michnik wielokrotnie powtarzał – ja tyle lat siedziałem w więzieniu, to teraz mam rację".

Czeski poeta ocenia, że słowa Rymkiewicza "można uważać za przesadne czy niesprawiedliwe", tym bardziej, że "poeta nie jest w końcu introwertykiem z głową w chmurach, ale osobą zaangażowaną w życie publiczne". A jednak - dodaje Josef Mlejnek:

Ale to samo – w jeszcze większym stopniu – dotyczy również Adama Michnika. Bardzo to smutne, że u schyłku swej kariery zamiast walki na argumenty ucieka się już któryś raz z kolei do kruczków prawnych. Nawet jeżeli uznamy, że Rymkiewicz zareagował zbyt patetycznie, kiedy w odpowiedzi na akt oskarżenia napisał: „Władza, także władza medialnych oligarchów, nic więc nie może zrobić literaturze, nic nie może jej odjąć, w żaden sposób nie może jej zaszkodzić. (...)

Możemy sobie w tym kontekście przypomnieć losy czeskiego poety Jana Zahradniczka, który spędził lata w komunistycznym więzieniu i zmarł tuż po wypuszczeniu na wolność. Również w tym przypadku można powtórzyć: jego poezja przeżyła, o jego sędziach nikt nie pamięta. Ale to było w czasach totalitarnych rządów „fałszywego dobra", w imię którego wszystko było dozwolone.

Dalej Josef Mlejnek stwierdza:

Jestem ostatnim człowiekiem, który chciałby doradzać Adamowi Michnikowi, redaktorowi naczelnemu „najbardziej wpływowego dziennika między Łabą a Władywostokiem", co powinien zrobić. Nie jest co prawda prezydentem, nie ma władzy nadanej mu przez konstytucję, ale nadal może zachować się jak normalny człowiek. Bo przyjmuję, że nie jest wyłącznie marionetką w rękach swojego koncernu wydawniczego, który by człowieka noszącego u nas i na całym świecie aureolę bojownika o wolność słowa zmuszał do takich niezrozumiałych zachowań.

W innym przypadku grozi mu, że znana maksyma „Za młodu rewolucjoniści, na starość reakcjoniści" sprawdzi się w jego przypadku w ten najgłupszy i najbardziej przygnębiający sposób.

"Rzeczpospolita" zamieszcza również biogram Josefa Mlejnka:

Autor jest poetą i tłumaczem. Po ukończeniu w 1970 roku studiów na kierunkach filozofia i bohemistyka na Uniwersytecie w Brnie przez kolejnych 20 lat pracował m.in. jako palacz w kotłowni oraz robotnik w PGR. Równocześnie był redaktorem drugoobiegowego czasopisma „Strzedni Evropa" (Europa Środkowa). Sygnatariusz Karty 77. Tłumaczy z francuskiego i polskiego (m. in. dzieła Czesława Miłosza i Leszka Kołakowskiego). Powyższy tekst ukazał się 22 marca w dzienniku „Lidove Noviny" pt. „Namisto argumentu pravni chytristika"

Sil