Grzybowska na nowy rok: "Nie da się normalnie żyć w kraju, gdzie panuje fałsz, obłuda i etyka silniejszych". Rysuje Krauze

W noworocznych wypowiedziach osób różnych, choć zazwyczaj znanych oraz obywateli reprezentujących tzw. młode pokolenie na plan pierwszy wysunęło się pragnienie zachowania spokoju, nie kierowania się emocjami i normalności. Jak będzie normalnie w roku 2011 i wszyscy zjednoczą się we wspólnej aktywności na rzecz lepszego jutra, to będzie to rok lepszy, a nawet bardzo dobry. Nie wiadomo dokładnie, czy ludzie, wygłaszający te banały wierzyli w to co mówią, czy też wyszli naprzeciw oczekiwaniom inspirowanym przez rządzącą partię mediom. Warto zadać pytanie, co to jest normalność i komu ma ona służyć.

Czy normalność, to akceptacja nieudolności i oportunizmu władzy, odwracanie się od problemów kraju i świata, czy też lekceważenie ludzkich uczuć, wręcz ich odrzucanie, poprzez nazywanie ich emocjami. Jeśli ktoś kieruje się uczuciem, to znaczy, że jest przepełniony emocjami, dodajmy złymi i za nic ma normalność. Bo normalność, to akceptacja staus quo, tego co ma miejsce tu i teraz i co jest korzystne dla ludzi posiadających rządy, nie zapominając o rządach dusz. Bardzo to odpowiada tej, coraz większe części uczestników wyścigu szczurów, która w emocjach czyli uczuciach upatruje zagrożenie dla zdobywania dóbr materialnych i dla świętego spokoju. A święty spokój jest wtedy, kiedy nikt nie stawia niewygodnych czy niepopularnych pytań i broń Boże nie demonstruje swoich poglądów, powszechnie przyjętych  za nienormalne.

Nie jesteśmy narodem laickim, z tradycji i chyba przekonania jesteśmy narodem chrześcijańskim, a liderzy partii rządzących głoszą publicznie, że są wierzący, a niektórzy nawet praktykujący, co demonstrują podczas oficjalnych uroczystości, transmitowanych przez telewizję. W praktyce politycznej wiara jest przeszkodą w realizowaniu celów  i dlatego nie razi ich postępująca w Polsce laicyzacja i jak zauważył pewien ksiądz - wyrafinowane formy dyskryminacji chrześcijaństwa. W Polsce i w Europie.

Dyskryminacją chrześcijaństwa, a katolicyzmu w szczególności parają się nie tylko lewicowe i lewackie kręgi polityczne, w wyjątkowo wyrafinowany sposób uprawiają ją media, w tym wpływowe gazety, które winny trzymać się z daleka od wszelkich form upokarzania ludzi z powodu rasy, wyznania i przekonań. Wszak tolerancja, w tym religijna jest jednym z kanonów nowoczesnej Europy.

Nie miejmy złudzeń. Nowoczesna Europa toleruje tylko takie przekonania, które nie obnażają hipokryzji politycznej poprawności czy normalności inaczej.

Nie budzi oburzenia rządzących w Polsce i w Europie mordowanie chrześcijan na Bliskim Wschodzie, w Azji i nawet w Ameryce Południowej, nie niepoki przeciętnych zjadaczy chleba zagrożenie jakie niesie za sobą zgoda na wykorzenienie z duszy narodu tych najprostszych i najcenniejszych zasad moralnych, wartości bez których nie sposób być do końca człowiekiem. Na zachodzie Europy tylko Włosi domagają się reakcji Unii Europejskiej na prześladowania chrześcijan na świecie. W Niemczech z protestem i żądaniem zapewnienia ochrony koptom w Egipcie wystąpiła kanclerz Angela Merkel ale dopiero wówczas, gdy islamiści zagrozili zamachami na koptów żyjących w RFN. Unia Europejska zastanawia się co z tym fantem zrobić. A w Polsce? A kogo to w Polsce obchodzi?

Dla odbiorców mediów mordowanie modlących się w świątyniach to żaden hit. Hitem są antyklerykalne tyrady lewaków i sprzyjających im księży. Jak się okazuje bardzo zaraźliwe, bo potwierdzają prawo każdego Polaka do luzu, lekceważenia innego człowieka i do przekonania, że każdy jest Bogiem swego stworzenia. O nietolerancji religijnej wobec chrześcijan w Europie mówił papież Benedykt XVI, ostrzegając przez zgubnymi skutkami szerzącego się i dodajmy, coraz bardziej agresywnego laicyzmu, mówili o tym nasi hierarchowie.

Tolerancja religijna owszem, ale wobec muzułmanów, bo muzułmanie są groźni i lepiej z nimi nie zaczynać. Z muzułmanami trzeba się liczyć i budować im meczety. Natomiast nie wadzą pomniejsze konfesje, które - pragnę przypomnieć - cieszyły się w Polsce nie tylko tolerancją ale nierzadko wsparciem ze strony komunistycznej władzy.

Nie da się normalnie żyć w kraju i na kontynencie, gdzie panuje fałsz i obłuda, gdzie głoszona jest etyka silniejszych i trzymających władzę. Jestem więc przeciwko takiej normalności i zachowuję sobie prawo do wyrażania swoich emocji, w tym uczuć religijnych, w których wychowała mnie matka i których broniła w ciemnych czasach zniewolenia narodu.

Opowiadam się przeciwko takiej normalności, która służy ośmieszeniu wartości i odbiera człowiekowi prawo do publicznego ich głoszenia. Taka normalność podcina korzenie narodu i prowadzi go na manowce historii. Robi dobrze i jest pożyteczna dopóty, dopóki nasza materialna egzystencja nie jest zagrożona i podstawowym wyznaniem jest konsumpcja. Ale co się stanie, kiedy jej zabraknie? A to może się zdarzyć. Co nas ochroni przed zagubieniem się i dezorientacją? Czy wówczas zawołamy na pomoc Boga, w myśl porzekadła "jak trwoga to do Boga"? Tylko czy on nas wysłucha? Do dialogu potrzebne są dwie strony. Pod warunkiem jednak, że ta ludzka jest świadoma sensu swego istnienia.