"Nigdy dotąd nie używałem rozróżnienia na gazety polskie i „polskojęzyczne". Tym razem wydaje się ono w pełni uzasadnione"

Sposób uczczenia przez „Gazetę Wyborczą" 180. rocznicy wybuchu powstania listopadowego jest najłagodniej mówiąc szokujący. W wydaniu sobotnio-niedzielnym na 27-28 listopada, na drugiej stronie, redakcja zamieściła na tę okoliczność rysunek przedstawiający obleśnego jegomościa z nienaturalnie wielkim nosem, wyraźnie skacowanego, jakby po ostrej popijawie. Ów „bohater", siedzi bez przytomności na skraju wymiętego legowiska, bo przyjęcie postawy pionowej przekracza w tej chwili jego możliwości. Całość opatrzono tytułem: „Ranny powstaniec listopadowy".

Śmieszne? Jak dla kogo. Z pewnością nie dla tych, co zachowali polską duszę i szacunek dla każdej kropli polskiej krwi przelanej w jakże licznych narodowych powstaniach. Bo bez tych powstań, od insurekcji kościuszkowskiej, przez powstanie listopadowe, styczniowe, powstania śląskie i wielkopolskie, powstanie warszawskie, zrywy wolnościowe w latach 1956, 1968, 1970 i 1976, aż do wiosny Solidarności w latach 80. – nie byłoby dzisiaj wolnej Polski. Kpina z tysięcy patriotów, którzy przez ponad dwa wieki poświęcali życie, odnosili rany i ginęli dla Ojczyzny jest czymś tak odrażającym, że aż niezrozumiałym.

Nigdy dotąd nie używałem wylansowanego przez jedno ze środowisk okołotoruńskich rozróżnienia na gazety polskie i „polskojęzyczne". Tym razem wydaje się ono jednak w pełni uzasadnione.

Pozostaje tylko mieć szczerą nadzieję, że redakcja „Wyborczej" nie wpadnie na pomysł, aby w podobny sposób uczcić na przykład rocznicę wybuchu powstania w warszawskim getcie, bo naraziłaby nas na międzynarodowy skandal.

A do satyrycznych komentarzy jest przecież tyle innych tematów. Choćby ubiegłotygodniowa, ostateczna już,  odmowa wydania Polsce Stefana M., oskarżonego o zbrodnie stalinowskie na oficerach Armii Krajowej i Narodowych Sil Zbrojnych. Cięte skomentowanie zaistniałej sytuacji byłoby również przykładem jakże chwalebnej autoironii i cywilnej odwagi redaktorów „Gazety Wyborczej", bo Stefan M. jest przecież przyrodnim bratem jej redaktora naczelnego niejakiego Adama M. Ale to chyba nasze niedoczekanie.

Łukasz Kowalewski