Prezes PiS zamknął się w twierdzy

Komentatorzy naszej sceny politycznej są najwyraźniej zdumieni ostatnim zmianami kadrowymi w Prawie i Sprawiedliwości. Dziwi ich fakt wyrzucenia z partii Joanny Kluzik-Rostkowskiej i Elżbiety Jakubiak, zaś decyzję Jarosława Kaczyńskiego tłumaczą sobie i społeczeństwu niestabilnością emocjonalną oraz stanem histerii, w który rzekomo popadł prezes PiS.

Dla mnie decyzja, którą podjął w piątek Jarosław Kaczyński ma znacznie wyższą rangę. Liberałom z PiS-u życzę powodzenia na nowej drodze życia – tworzenie nowej formacji to zadanie tyle ważne, co trudne. Zwłaszcza, że ich poczynania będą przebiegały w cieniu kolejnych ruchów Jarosława Kaczyńskiego. Już to, co prezes PiS zrobił w piątek, zwiastuje „nową jakość" w naszej polityce.

Ostatnie miesiące upłynęły na wojence podjazdowej między PiS-em a Platformą, kiedy obie partie wypróbowywały cierpliwość przeciwnika i wysyłały przeciwko sobie grupki harcowników. Donald Tusk, po tym, jak uciszył Halickiego i „wyeliminował" Palikota, teraz – jak sam butnie twierdzi – „nie ma z kim walczyć."

Tyle, że Kaczyński usuwając swoich przeciwników z partii, tak naprawdę nie walczy, ale wycofuje się na bezpieczną pozycję. Zupełnie tak, jakby zdawał sobie sprawę z faktu, że przyszłoroczne wybory już przegrał z kretesem, zaś Donald Tusk i jego ekipa będą rządzili niepodzielnie przez kolejne cztery lata. Przypuszczam, że Jarosław Kaczyński, mimo poczucia nieuchronnie zbliżającej się porażki, postanowił nie wycofywać się na zawsze, ale przeczekać zły dla niego czas w bezpiecznej twierdzy strzeżonej przez gwardię złożoną tylko z najwierniejszych ludzi.