"Czas honoru" wraca. Jak pokazywać wojnę

Sensacyjna wartka, choć mocno pokomplikowana akcja. Młodzi przystojni główni bohaterowie grani przez popularnych aktorów, z którymi można się identyfikować. Odpowiednia do zdarzeń dawka martyrologii, ale też pokazanie Polaków nie tylko jako przedmiotów terroru, ale łebskich dobrze zorganizowanych ludzi, którzy sięgali po pomysły kojarzone do tej pory z rozgrywkami zachodnich wywiadów. To wszystko można znaleźć w "Czasie honoru", serialu, którego trzecia seria wchodzi w te niedzielę w telewizyjnej Dwójce o 21.05. Dwie poprzednie pokazywane w latach 2008-2009 były bardzo popularne, miały średnio prawie 3 miliony widzów.

Można mieć do tego serialu pewne zastrzeżenia. Że za długi i zbyt rozwłóczony w czasie, przez co możemy się pogubić w niektórych wątkach. Że nieco zbyt czysta i jakby sztucznie zainscenizowana jest okupacyjna Warszawa (mniej autentyczna niż na przykład w "Pianiście" Romana Polańskiego). Że trochę tu naiwności i nagięć psychologii do potrzeb scenariusza. A jednak film ogląda się z autentycznym napięciem. A młodzi widzowie mogą prawie na własnej skorze poczuć, czym była okupacja (tak naprawdę już prawie wszyscy jej nie pamiętamy).

Pomysł aby pójść tropem cichociemnych przerzucanych z Anglii do Polski wyszedł od prezesa TVP Bronislawa Wildsteina, którego uczyniono potem symbolem "pisowskich zbrodni" na publicznych media. To on rozkręcił machinę na której końcu był ten serial. Otóż rządy Wildsteina i Urbańskiego w TVP (a także Czabańskiego w publicznym radio) były czasem wielkiego zwrócenia się ku historii. Czy zawsze udanego? Pewnie nie - gdy próbuje się coś popularyzować, czasem wychodzi kicz lub czytanka. Ale taka popularyzacja  to przecież jedna z racji istnienia publicznych mediów. A w tym przypadku zasadniczo sie udało.

poz

Premiera III serii już dziś 19 września w TVP2, godz. 21:05, odc.27 - "Kolega z Rochester"