Krzyż i Platforma

Cała Polska z napięciem oglądała telewizyjne transmisje z wczorajszych starć obrońców krzyża spod Pałacu Prezydenckiego z policją, strażą miejską, księżmi katolickimi, harcerzami i politykami koalicji oraz lewicy. Skończyło się na przepychankach i wzajemnych inwektywach, zaś krzyż – zamiast trafić do kościoła św. Anny – wciąż stoi na Krakowskim Przedmieściu.

Krzyż, który w intencji stawiających go harcerzy, miał być symbolem pojednania. Zamiast tego podzielił Polaków. Wśród pytań, które padają wokół „debaty o krzyżu” ważniejsze jest nie kiedy zniknie on spod Pałacu Prezydenckiego, ale kto odpowiedzialny jest za eskalację napięć i agresji. 

Można żartem zacytować łacińską sentencję: Is fecit, cui prodest. Ten uczynił, komu to przynosi korzyść. A najwięcej profitów z zamieszania pod krzyżem upamiętniającym ofiary katastrofy smoleńskiej czerpie nie kto inny jak PO.

W retoryce partii rządzącej ten konflikt, to wojna między obrońcami krzyża – fanatycznymi zwolennikami PiS, a resztą Polski. Nic tak dobrze nie robi wizerunkowi Platformy, jak pokazanie środowiska Prawa i Sprawiedliwości jako wściekłego tłumu, który miota pełne nienawiści i antysemickich treści hasła. Dlatego w interesie prezydenta elekta, premiera i reszty PO jest podsycanie tych emocji. Stąd wystąpienie Komorowskiego o konieczności usunięcia krzyża czy drażnienie protestującymi podawaniem sprzecznych informacji na temat ewentualnej tablicy upamiętniającej ofiary katastrofy.

Platforma zręcznie i inteligentnie wykorzystuje konflikt wokół krzyża. Skutecznie zasłania nim to, co teraz najważniejsze – sprawę finansów publicznych, braku reform służby zdrowia czy choćby sprawozdania z prac komisji hazardowej.

Przez trzy lata Platforma nieudolność swojego rządu tłumaczyła nieprzychylnością prezydenta Kaczyńskiego.  Teraz jako wymówki używa wspomnień po nim. A na reformach stawia krzyżyk. Krzyż właściwie.