Kurs kolizyjny

Wydarzenia związane z przechwyceniem przez izraelskich komandosów tzw. „flotylli pokoju” to jeden z najważniejszych symboli kryzysu, w jakim pogrążony jest region Bliskiego Wschodu. I można tak powiedzieć mimo tego, że prawdziwy przebieg wydarzeń jest do tej pory co najmniej zamazany.

Śmierć 9 ludzi na statku Mavi Marmara to też jeden z niewiele faktów, dotyczących całej sprawy co do którego nie ma większych sprzeczności jeśli chodzi o punkty widzenia zaangażowanych stron. Poza tym niemal wszystko jest dla stron kłótni o „flotyllę pokoju” przedmiotem większej lub mniejszej dysputy. Trudno się dziwić, gdyż temat ten jest najbardziej eksplozywny i polaryzujący dla mediów i polityków na całym świecie.

Izrael twierdzi że był to uzasadniony akt samoobrony, oraz że blokada Gazy jest uzasadniona z punktu widzenia bezpieczeństwa kraju. Neokonserwatyści z USA – jak Charles Krauthammer – przytakują i powtarzają, że http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2010/06/03/AR2010060304287.html blokada jest legalna. Co więcej, Krauthammer w swoim komentarzu twierdzi, że międzynarodowa krytyka jaka spadła na Izrael ma na celu pozbawianie tego państwa jakichkolwiek możliwości obrony w przyszłości.

Tego poglądu nie podziela lewica, zwłaszcza w USA. Na platformie blogowej Daily Kos błyskawicznie pojawiły się komentarze w których Izrael popełnił kolejną zbrodnię wojenną, atakując z premedytacją konwój z lekami dla umierających mieszkańców Gazy.

Podobne linie podziału i komentarze pojawiły się na całym świecie. I nie są one w przypadku działalności Izraela niczym nowym. Ale problem, który objawia się w patrzeniu na rzeczywistość przez polaryzacyjne szkła ideologii, jest na tyle głęboki, że uniemożliwia już jakiekolwiek realne działania, zarówno ze strony Izraela, jak i na przykład USA. W obecnej sytuacji, każdy ruch dyplomatyczno-militarny zostanie wyrwany z kontekstu i zinterpretowany przez obie strony jako - w najlepszym razie – nieudany, a w najgorszym razie sprzeczny z racją stanu, prawem Izraela do obrony, interesami bezpieczeństwa narodowego i tak dalej.

Filmy z ataku na Mavi Marmara obiegły Internet, i stacje kablowe w błyskawicznym tempie. Ale czy ktokolwiek popatrzył nań inaczej, niż tylko jako na kolejny dowód potwierdzający własną, ideologiczną słuszność? Jest to bardzo wątpliwe. W najtrudniejszej sytuacji znajdują się na pewno wszyscy, którym zależy na realnym postępie w tym regionie. W sferze deklaracji, na pewno do takich podmiotów zalicza się administracja Obamy. Jednak prezydent USA ma przed sobą zadanie nie do wykonania: chce jednocześnie poprawić relacje ze światem muzułmańskim i np. rozwiązać kwestią programu atomowego Iran czy zrestartować proces pokojowy. W sytuacji takiej jak kryzys wokół „flotylli” pokoju widać najlepiej, że te cele są w zasadzie nie do pogodzenia. I to nie tylko dlatego, że rzeczywiste problemy są tak trudne, że aż nierozwiązywalne ale raczej dlatego że obie strony (i ich zwolennicy) żyją chyba na osobnych płaszczyznach tej samej rzeczywistości.