Iwona Śledzińska-Katarasińska. Sam dźwięk tego nazwiska kojarzy nam się z wolnością słowa w Polsce i najwyższymi standardami dziennikarskimi. I to już od 53 lat! Mogliśmy więc dziś oczekiwać, że ws. mediów pójdzie drogą obraną w ‘68. I poszła. Czyli wyszła. Z komisji.

Razem z koleżankami i kolegami z PO opuściła posiedzenie sejmowej komisji kultury i środków przekazu, by nie brać udziału w głosowaniu nad dezyderatem ws. prób mrożenia debaty publicznej przez koncern Ringier Axel Springer Polska.

CZYTAJ WIĘCEJ: RELACJA. Sprawa dziennikarzy pozwanych przez RASP na komisji kultury. Biedroń: To jest właśnie obrzydliwe, kolonialne traktowanie Polaków

Koncern ten, przypomnijmy, wytoczył procesy za publicystyczne stwierdzenia kilku dziennikarzom, m.in. naszemu redakcyjnemu koledze Wojciechowi Biedroniowi, ale też Witoldowi Gadowskiemu, Cezaremu Gmyzowi i Samuelowi Pereirze.

Problemem nie są same procesy wytaczane dziennikarzom i redakcjom przez RASP. Jeśli tylko spory rozstrzygać będą uczciwi sędziowie, w większości przypadków niemiecko-szwajcarsko-amerykański koncern z kretesem je przegra. Skandalem są oczywiście żądania wielusettysięcznych zadośćuczynień za wyimaginowane krzywdy, co ma doprowadzić pozywanych/oskarżanych do bankructwa, a pozostałych zmusić do tłumienia w sobie krytyki RASP.

Największy kłopot polega jednak na tym, że Ringier Axel Springer ze swoimi miliardami euro uważa się za najważniejsze wydawnictwo medialne działające w Polsce, pragnące mieć znaczący wpływ na polską scenę polityczną, wpływające na wyniki wyborów, chcące na nowo pisać polską historię, hodować „Polaczków” na swoją modłę i kształtować ramy debaty publicznej, w której jemu przysługują nienależne przywileje. Wolna dyskusja jest im obca, więc ze swych szklanych gmachów w Berlinie, Zurychu i na Mokotowie chcą zamiast piórem, debatować pałką.

Tego de facto dotyczyło posiedzenie sejmowej komisji. Fakt, że parlamentarzyści Platformy Obywatelskiej z niego wyszli, mówi wystarczająco dużo na temat ich dbałości o wolność wypowiedzi dziennikarzy, jak i o ich stosunku do niemiecko-szwajcarsko-amerykańskiej agendy narzucanej i pilnowanej przez RASP.

Czy problemem jest art. 212 kodeksu karnego? Oczywiście tak. Wiedzą o tym wszyscy dziennikarze, przeciwko którym kiedykolwiek wytoczono sprawę karną na podstawie tego przepisu. W każdej partii znajdziemy polityków, którzy zgadzają się, że ten artykuł powinien zostać zniesiony/zmieniony, bo możliwość karania dziennikarzy za zniesławienie więzieniem jest w XXI wieku wręcz groteską. Ale w każdej też są tacy, którzy ochoczo z niego korzystają. Efekt? Wszyscy chcą to naprawić, ale gdy już przejmują władzę – zmieniają zdanie.

Wciąż więc musimy boksować się z tymi, którym nie podoba się krytyka i ujawnianie ich metod działania, a którzy mają wystarczająco dużo środków na próby sądowego zastraszania dziennikarzy. Przy okazji chowają się za tajnością rozpraw.

Ja też bardzo bym chciał, by jawny był mój proces z Fundacją Otwarty Dialog, cudzoziemką o statusie persona non grata w Polsce Lyudmiłą Kozlovską, jej mężem Bartoszem Kramkiem i jego firmą Silk Road. By opinia publiczna mogła poznać wagę i charakter kierowanych pod moim adresem oskarżeń, argumentację oskarżycieli prywatnych i moją obronę – na podstawie popartych dokumentami faktów. Niestety to niemożliwe.

Podobnie wiele spraw wytaczanych przez RASP odbywa się z wyłączeniem jawności, co nie służy ani przejrzystości debaty publicznej, ani wolności słowa.

Ale przecież nie o to chodzi ludziom, którzy w swoich redakcjach zatrudniają hologramy.